Βιογραφικό Μάρως Γαλάνη
http://www.edu-sw.upatras.gr/faculty/galani/
dete gr
ΜΑΡΩ ΓΑΛΑΝΗ
|Μόνο η Τέχνη μπορεί όσα η Αγάπη|
της Μαρίας Ανδριέλου
14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016
Η καταξιωμένη χορογράφος Μάρω Γαλάνη, γεννήθηκε στην Πάτρα, από την παιδική ηλικία ασχολήθηκε με την κίνηση και τον χορό.
Με την ομάδα της «DERIDAncetheatre Ensemble» η Μάρω Γαλάνη πετυχαίνει πάντα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα αφήνωντας ικανοποιημένους τους θεατές της οι οποίοι γνωρίζουν την ιδιαιτερότητα των χορογραφιών της.
Η Μάρω Γαλάνη ανήκει και στο Ειδικό Εκπαιδευτικό Προσωπικό του Π.Τ.Δ.Ε. Πανεπιστημίου Πατρών και είναι Διδάκτωρ της Εθνικής Αθλητικής Ακαδημίας και της Εθνικής Ακαδημίας Θεάτρου και Κινηματογράφου, Σόφιας Βουλγαρίας.
Με την μεγάλη διδακτική εμπειρία που κατέχει πάνω στην κίνηση και τον χορό η Πατρινή χορογράφος μιλά στον "Κόσμο" και το dete.gr για την σπουδαία δουλειά της…
Τι είναι το Σώμα για εσάς;
Μελώδημα συμπαντικό, αμεσότητα θαυμαστή της ζωής, σύνορο ταυτότητας και ετερότητας, απειλή και χάδι.
Θυμάστε την πρώτη σας διδασκαλία; Πως νιώσατε;
Ηδονικά! Δίδαξα νέα. Μπήκα με ορμή.
Η δυναμική των αδιάκοπων εκπλήξεων της σχέσης διδάσκοντος και διδασκόμενου, η δράση – αντίδραση, κυρίως η αυτοπροσφορά, που είναι προϋπόθεση στη διδασκαλία, με συνεπήραν με την πρώτη.
Πείτε μας δυο λόγια για την ομάδα σας “Deridance theatre Ensemble”
Δημιουργήθηκε το 2001 με στόχο την πολιτισμική ανταλλαγή ιδεών και δημιουργία έργων. Αναπτύσσει project στην τέχνη, εκπαιδευτικά και καλλιτεχνικά.
Στο studio DERIDA, δίπλα στο κάστρο, σε έναν χώρο υποκείμενο στο μικρό και με βαθειά την επιθυμία να μετακινηθεί η τοπική κοινότητα εγγύτερα στην ερμηνευτική τέχνη, δουλεύουμε σωματικά τις παραστάσεις μας με τον τρόπο του στοχασμού πάνω στην ιδεολογία του αισθητικού.
Συνοδοιπόροι μου είναι η Βούλα Δουλουκιτάκη, η Μαριεντίνα Βουρδέρη και η θυγατέρα μου Τίτα Νικολοπούλου. Επιλέγουμε πάντα συνεργασίες με «συγγενείς» δημιουργούς (Δημήτρη Δημητριάδη, Παπαπαύλου Γιώργο, Μαριλίτα Λαμπροπούλου, Αμπαζή Θοδωρή, Ζαρκάδη Γιάννη, Λογαρά Κώστα, Μουρτζόπουλο Γιάννη, Πάγκαλο Παναγιώτη). Δημιουργοί της πόλης υπήρξαν περιστασιακά μέλη της ομάδας.
Κυρία Γαλάνη, προετοιμάζετε, για το 1ο Επιστημονικό Συμπόσιο Παραστατικών τεχνών στην εκπαίδευση και το 6ο φεστιβάλ χοροθεάτρου παιδιών κι εφήβων. Τι θα δει ο θεατής;
Το Συμπόσιο γίνεται στις 17 Μαΐου στο Θέατρο Απόλλων. Φιλοξενεί σπουδαίους επιστήμονες, χορογράφους, σκηνοθέτες, ηθοποιούς με ομιλίες, ανακοινώσεις, εργαστήρια.
Το φεστιβάλ είναι ανοιξιάτικη γιορτή χοροθεάτρου σχολείων της Αχαΐας που οργανώνουμε στην πόλη τα τελευταία έτη.
Γίνεται 9 Μαΐου. Αφορά παραστάσεις μαθητών δημοτικών και γυμνασίων που υλοποιούν το πρόγραμμα DAS. Πρόκειται για πρόγραμμα του Πανεπιστήμιου, της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδας και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. κατά το οποίο εκπαιδευτικοί, οι οποίοι έχουν επιμορφωθεί στο πλαίσιο του προγράμματος, δημιουργούν και λειτουργούν χοροθεατρικές ομάδες μαθητών στα σχολεία τους.
Μπορεί η τέχνη να συμβάλλει στην αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού;Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της κάθε ομάδας παρουσιάζεται στο φεστιβάλ.
Απόλυτα. Γιατί μόνο η Τέχνη μπορεί όσα η Αγάπη. Η ερμηνευτική τέχνη είναι μια εξόχως παιδαγωγική υπόθεση.
Με τρόπο αγαπητικό αποκαλύπτει εύγλωττα το πρόσωπο της ετερότητας και διαμορφώνει τον τόπο για την ανάπτυξη της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού.
Η Επόμενη παραγωγή σας, έχει θέμα, τα γυναικεία Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης , Ποιο το μήνυμα που θέλετε να περάσετε μέσα από αυτήν την χοροθεατρική παράσταση;
Δεν προσβλέπω στο μήνυμα. Τη Συνάντηση ποθώ.
Η διαδικασία παραγωγής παράστασης είναι διαδρομή φιλοσοφικού στοχασμού προς την αισθητοποίηση της αλήθειας που αναδεικνύει αυτή η, με καλλιτεχνικούς όρους, περιπέτεια.
Στην παραγωγή αυτή ψάχνω τον σύνδεσμο φόρμας και περιεχομένου για εκείνη την αλήθεια που θα μπορούσε να παύσει το φόβο που νοιώθω για όσα συμβαίνουν σήμερα.
Θέλω να κατανοήσω τη μιαρή κληρονομιά (το Ναζισμό) και με έναν συμβολικό τρόπο αφού τον καταργήσω να «υποχρεώσω» το ιερό να επιστρέψει στον κόσμο.
Αν ο φόβος μου καταλαγιάσει από τη διαδικασία κι αν το έργο μου, αφού συναντήσει τον φόβο του θεατή, τον παρηγορήσει, τότε η κατασκευή έχει πετύχει.
Έχετε μεγάλη διδακτική εμπειρία πάνω στην κίνηση - χορός. Τι θα ξεχωρίζατε απ όλα όσα έχετε πραγματοποιήσει μέχρι σήμερα;
Ξεχωρίζω τον τρόπο με τον οποίο συμβάν της παράστασης μου «Εκπνοή» ξεκλείδωσε το πρώτο ψυχικό τραύμα και λύτρωσε ασθενή, όπως μου είπε, κρατώντας βέβαια την ανωνυμία του ανθρώπου, ο ψυχαναλυτής του.
Η δύναμη του χορού είναι παρούσα σε κάθε συνάντηση και επιβεβαιώνεται πάντα καθώς αλλάζουν τα βλέμματα και τα χαμόγελα των μαθητών μου στο τέλος του μαθήματος.
Μια συμβουλή που σας έχουν δώσει και σας γεμίζει με δύναμη κάθε φορά;
«Δυνατά και τρυφερά, κόρη μου»
Αν σταματούσατε να χορεύετε, τι θα κάνατε;
Χορεύω, γράφω από παιδί. Έλεγα πως όταν μεγαλώσω αρκετά θα αλλάξω τη σειρά: θα γράφω, θα χορεύω.
Ολοκληρώνω Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών Συγγραφής στο Πανεπιστήμιο Φλώρινας. Γράφω περισσότερο πια.
Εμψυχώνω μάλιστα, την ομάδα «Κίνηση & Γραφή» γυναικών από το Άλμα ζωής. Οι εκδόσεις Πικραμένος προτίθενται να εκδώσουν το βιβλίο των αυτοβιογραφιών τους.
Art Faces | Mar 3, 2015 |
Η ΜΑΡΩ ΓΑΛΑΝΗ MIΛΑ ΓΙΑ ΤΕΧΝΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ «Γύρισα για να χορέψω κάτω από το κάστρο»
Η συμπολίτισσα χορογράφος-performer Μάρω Γαλάνη δεν διδάσκει απλώς χορό. Μας έχει αιφνιδιάσει με αναπάντεχα και συμβολικά χοροθεατρικά θεάματα εν υπαίθρω, στην καρδιά της Πάτρας, ενώ δημιουργεί περιστοιχισμένη αναζωογονητικά απο νεολαία, χάρη στη συνεργασία της με το Πανεπιστήμιο Πατρών και τη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Στο PRESSMEDOLL.GR μας εξηγεί με το δικό της τρυφερό και ποιητικό τρόπο, πώς ξεκίνησε τις «σωματικές αφηγήσεις» σε δημόσιο χώρο, πώς την έχουν επηρεάσει συναισθηματικά οι νέοι άνθρωποι και γιατί η τέχνη είναι παρηγοριά… Ονειρεύεται πάντα μια κολεκτίβα πατρινών καλλιτεχνών, εδώ στην πόλη των «ανειρήνευτων αναζητητών».
Είσαι η μόνη που βλέπουμε να παίρνεις φοιτητές και να μας παρουσιάζει χοροθέατρο σε υπαίθριους χώρους σε διάφορα σημεία της πόλης, ξαφνιάζοντάς μας ευχάριστα. Πόσο εύκολο είναι να κάνεις κάτι τέτοιο σ΄ έναν ανοικτό χώρο και ποιες είναι οι αντιδράσεις των περαστικών πατρινών;
Παρουσιάζω ένα μέρος της δουλειάς μου σε χώρους που ορίζονται πανταχόθεν ανοικτοί. Υπάρχουν, βέβαια μερικά σωματικά μυστικά που θέλουν μια κάποια λιθοδομή και μια πύλη εισόδου, γι’ αυτό και δίνω επίσης παραστάσεις σε κλειστούς θεατρικούς χώρους. Οι Πατρινοί «αγαπάνε να μη χάνουν το βήμα τους στο χορό», είναι όμως ανοιχτοί, με το βλέμμα μακριά, πέρα απ’ τη θάλασσα σε άλλες στεριές, είναι αναζητητές ανειρήνευτοι, άνθρωποι. Παραμερίζουν, κάνουν χώρο, στρέφουν το βλέμμα προς τη δράση, δωρίζουν το χαμόγελό τους εύκολα, αγαπούν την τέχνη, χειροκροτούν όταν τους χαριστεί ποιητικό ξάφνιασμα ευχάριστο στη μέση της καθημερινότητάς τους. Δεν ξέρω να πω αν είναι εύκολο ή δύσκολο αυτό που κάνω. Μου είναι φυσικό γιατί αυτό που επιθυμώ είναι το πέρασμα από τον ιδιωτικό χώρο στο δημόσιο, χωρίς να σκοντάφτω. Αυτό ήθελα πάντα. Ουσιαστικά μιλώντας, αλλά και μεταφορικά, ήθελα να περνώ από το ιδιωτικό/ προσωπικό στο δημόσιο /οικουμενικό.
Πιστεύεις ότι η τέχνη του δρόμου που ο κόσμος δεν χρειάζεται να πληρώσει χρήματα – και ιδίως στις μέρες κρίσης που περνάμε και τα οικονομικά όλων είναι πιο περιορισμένα – είναι ένας τρόπος για να φτάσει πιο εύκολα η τέχνη και ο πολιτισμός γενικότερα σ’ ένα πιο πλατύ κοινό;
Σε περιόδους κρίσης το σώμα που φανερώνεται και εκτίθεται στο δρόμο, ανοικτό στην εξονυχιστική εξέταση του καθενός, αποφασίζει αλληλενέργεια όχι μόνο με το κοινό αλλά και με την κρίση. Μπορώ να είμαι περισσότερο ενεργή και παρούσα πολιτικά ως χορογράφος, με συλλογικά έργα κριτικής παρέμβαση, έξω από τα στεγανά και την ασφάλεια ενός θεάτρου. Η τέχνη στο δρόμο είναι συμβάν ειλικρινές, ανεπιτήδευτο, πολιτικό που παράγει μια σκέψη για ενδυναμωμένες δημόσιες σφαίρες. Αυτό είναι διαχρονικό και δεν αφορά μόνο τις περιόδους κρίσης.
Γύρισα στην Πάτρα μετά τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στο εξωτερικό, αφήνοντας πίσω εκεί μια σύντομη καλλιτεχνική ζωή μέσα στο ρεύμα των καταλήψεων για στέγαση ομάδων τέχνης στην Δυτική Ευρώπη και το αναδυόμενο καλλιτεχνικό ρεύμα δράσεων και παρεμβάσεων εξωτερικού χώρου των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Γύρισα με αβάσταχτη την επιθυμία να χορέψω κάτω από τις πολεμίστρες του μεγάλου κάστρου. Παρότι τότε στην Ελλάδα δεν γινότανε κουβέντα για χρήση του δημόσιου χώρου εγώ το θεώρησα φυσικό. Με την ορμή της νεότητας συμπαρέσυρα και άλλους, μερικοί χωρίς σπουδή στην τέχνη, ήταν όμως σε όλους μας αδύνατο να υπάρχουμε χωρίς να τραγουδάμε, να παίζομε ή να χορεύομε κι έτσι ξεκινήσαμε με την πρώτη μας παράσταση στις σκάλες Αγίου Νικολάου, ακολούθησαν κι άλλες στις σκάλες Γεροκωστοπούλου, στο σιδηροδρομικό σταθμό, σε πλατείες της πόλης, στο λιμάνι κλπ. Δημιουργήσαμε το Studio Ekfrasis με σκοπό την προώθηση του χοροθεάτρου μέσω μαθημάτων και καλλιτεχνικών δράσεων σε ανοιχτούς χώρους με επιθυμία να γνωρίσει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος την τέχνη του χοροθεάτρου και να την αγαπήσει. Συντρέχει λόγος που επιχειρώ να μετατρέπω τις πιθανότητες σε δράση μέσα από σωματικές αφηγήσεις στο δημόσιο χώρο. Ως τοπογραφίακαι νοσταλγία μνήμης. Προσκαλώ τους φοιτητές μου σε μια πολιτική ποιητική της χοροθεατρικής επιτέλεσης. Έχω δει να λειτουργεί παρηγορητικά αποτελεσματικά στη δεκαετίας του ΄90 στην κρίση μετά το ανατολικοευρωπαϊκό γεγονός του 1989 κατά τη νεότητά μου. Ως παροντική επιλογή κι επιθυμία υποστηρίζω ολόκαρδα κι ολόσωμα την τέχνη στο δρόμο. Να μη χρειάζεται να πληρώσει χρήματα ο κόσμος για να παρακολουθήσει χοροθέατρο (δράση που έχει την δυνατότητα να συγκινεί και να επανασυγκροτεί το διασκορπισμένο πνεύμα των πολλών με τρόπο ποιητικό, ευχάριστο, απλό.
Συναναστρέφεσαι τις περισσότερες ώρες με νέους ανθρώπους και λόγω Πανεπιστημίου και λόγω ΔΗΠΕΘΕ. Τι σημαίνει αυτό για τη Μάρω Γαλάνη; Είναι αναζωογονητικό;
Eχω μια φυσική τάση στη θλίψη (κυρίως του απογεύματος), αναθάλλω όμως χάρη σε στην επαφή με τους φοιτητές του Πανεπιστημίου και της Δραματικής Σχολής του ΔΗΠΕΘΕ. Είναι για χάρη τους κι εξαιτίας τους που τραγουδώ τις αφύλακτες ώρες και πηγαίνω στη ζωή χορεύοντας πάνω στα δικά τους διάσπαρτα ίχνη. Περνάω ακόμη το δρόμο χωρίς να τον ελέγχω δυο και τρεις φορές . Γιατί αυτά τα πλάσματα, οι νέοι (χωρίς να ισχυρίζομαι πως η ελληνική νεολαία θα πρέπει να ιδωθεί ως κάτι το ενιαίο) παθαίνουν, πονούν, αγωνιούν, ελπίζουν, ονειρεύονται ανοδικά και σταθερά μια ζωή απαλλαγμένη από την εμπορευματική και απάνθρωπη νοοτροπία και λειτουργία που έχει επιβληθεί στην κοινωνία. Αγαπούν βαθιά οι νέοι . Το ξέρω, το νιώθω συνεχώς, είμαι αποδέκτης αυτού. Κι αυτό είναι η ελπίδα του κόσμου.
Από την επαφή σου με τους νέους και την εμπειρία σου, ο χορός είναι μέρος της ζωής τους; Τους ενδιαφέρει;
Ξέρετε (απίστευτο μοιάζει) οι νέοι αγαπούν τον παραδοσιακό χορό. Όμως όχι, νομίζω πως δεν είναι μέρος της ζωής τους ο χορός γενικά. Ξαφνιάζομαι πάντα όταν διαπιστώνω πόσο προβληματική είναι η σχέση των νέων με το κορμί τους. Ο χορός είναι η αποδοχή, η καθαρή σχέση του ανθρώπου με το σώμα που κατοικεί. Και είναι επίσης επικοινωνία και μεταφορά ενέργειας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Είναι η επιθυμία που ανέρχεται από τους μηρούς προς την καρδιά κι από εκεί, επειδή δεν χωρά, εκτείνεται στο χώρο τον απέραντο. Αυτό είναι κάτι που αφορά σ τους νέους, όμως δεν υπάρχει παιδεία χορού για να υποστηριχτεί.
Παρατηρούμε ότι σχεδόν όλα τα μικρά κορίτσια είναι γραμμένα σε κάποια Σχολή Χορού. Πόσο σημαντική είναι να ξεκινάει η παιδεία από μικρή ηλικία και στο χορό;
Είναι σπουδαίο ο άνθρωπος να συναντηθεί με την Τέχνη στην πρώιμη παιδική ηλικία, εξασφαλίζει δια βίου ένα μυστικό τόπο παρηγοριάς. Ναι υπάρχουν οι ιδιωτικές σχολές από όπου έχουν περάσει όλα σχεδόν τα κορίτσια (το γνωστό στερεότυπο: τα αγόρια είναι φυσικό να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, ενώ το μπαλέτο θεωρείται κατ’ εξοχήν δραστηριότητα κοριτσιών ) αλλά μιλώντας για παιδεία θα πρέπει να έχομε στο μυαλό μας το πλαίσιο της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Αυτός είναι ο κατεξοχήν τόπο μύησης του παιδιού στον πολιτισμό και τη γνώση. Ο χορός στο σχολείο όμως δεν απασχόλησε ποτέ σοβαρά τους υπευθύνους , ενώ για το θέατρο, τα εικαστικά και τη μουσική έχει από καιρό αναδυθεί αισιόδοξη προοπτική. Υπάρχουν ελάχιστες πρωτοβουλίες εισαγωγής της τέχνης του χορού στην εκπαίδευση κι αυτές γίνονται στην Αθήνα (η χορογράφος Αντιγόνη Γύρα και το πρόγραμμα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών). Η πόλη μας αποτελεί εξαίρεση. Στην Πάτρα μετακινήθηκε πέρσι το πρόγραμμα της Στέγης και υλοποιείται με επιτυχία από τον Οκτώβριο του 2014, μοναδικό σε επαρχιακή πόλη, το DAS project |χορός και χοροθέατρο στην Υποχρεωτική Εκπαίδευση| για το οποίο είμαι επιστημονική υπεύθυνη. Είναι πρόγραμμα που αφορά στην προσπάθεια εισαγωγής δραστηριοτήτων χορού και χοροθεάτρου στο Δημοτικό και Γυμνάσιο. Είναι συνεργασία της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδας & του Πανεπιστήμιου Πατρών σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Με την καθοδήγησή μου και μελών της ομάδας μας DERIDΑncetheatre Ensemble, με τη μέθοδο της αλληλοεκπαίδευσης μεταδίδεται η αγάπη, η γνώση και η δημιουργικότητα του χορού και του χοροθεάτρου σε φοιτητές και εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας. Οι φοιτητές με παραστάσεις στις αυλές των σχολείων και οι εκπαιδευτικοί με εργαστήρια στις τάξεις την προσφέρουν στους μαθητές και οι μαθητές την διαχέουν στην τοπική κοινωνία με παραστάσεις και δράσεις χοροθεάτρου στα θέατρα Μπάρι και θέατρο Απόλλων του ΔΗΠΕΘΕ.
Οι πατρινοί χρησιμοποιούν το σώμα τους για να εκφραστούν; Τι έχεις παρατηρήσει;
Το σώμα των πατρινών είναι μέσο έκφρασης, ευήδονο, των απαγορεύσεων, των αποσιωπήσεων, των ενοχών. Το σώμα των πατρινών , το σώμα των ανθρώπων είναι η περιγραφή κι αφήγηση της ικεσίας και της απειλής.
Υπάρχουν κάποιες δικές σου στιγμές ή συνεργασίες στην επαγγελματική σου πορεία που ξεχωρίζεις;
Στιγμή παράφορης ευτυχίας, είναι η Συνάντηση με τον Δημήτρη Δημητριάδη. Με την ομάδα μας, DERIDA, τα τελευταία 4 χρόνια καταβυθιστήκαμε στο σπαρακτικό, θυσιαστικό, της μετοχής και αμοιβαιότητας έργο του. Δουλέψαμε στο «Λήθη κι άλλοι τέσσερεις μονόλογοι» και στην «Εκπνοή» του, με παραστάσεις στην Πάτρα και Θεσσαλονίκη. Στην performance «Εκπνοή» στο Πολύεδρο, ήταν παρόν. Σαν φλάουτο βροχής τα λόγια Του, λέξεις νεογέννητες: Υπέρτατη ευχαρίστηση τα συγχαρητήριά Του για τη δουλειά μας. Το πρόσωπο, τα μάτια, τα χέρια, η αγκαλιά Του, όλα Του, αγαπητική δύναμη τρυφερής συν-ουσίας. Αυτό είναι ο Δημήτρης Δημητριάδης! ο μεγαλύτερος εν ζωή Έλληνας θεατρικός συγγραφέας.
Συνεργασία που ξεχωρίζω είναι αυτή με το Θοδωρή Αμπαζή. Ικανός ορμητικός κι εμπνευσμένος ως συνθέτης και σκηνοθέτης , οργανωτικός και δίκαιος ως καλλιτεχνικός διευθυντής, άνθρωπος τρυφερός και ευγενικός, συγκινητικός. Ονειρεύομαι από πάντα ότι θα υπάρξει κάποτε μια μεγάλη κολεκτίβα καλλιτεχνών στην Πάτρα. Θα είμαστε πολλοί , όλοι ικανοί, της απαλοσύνης άνθρωποι. Θα φτιάχνουμε έργα παρηγορητικά, γενναιόδωρα, να φωτίζουν το υπέροχο κουαρτέτο: γη, ουρανό, νύχτα, το σκοτάδι μέσα μας. Κι ο Θοδωρής με κάνει να ελπίζω πως αυτό μπορεί να συμβεί στην Πάτρα.
Τι να περιμένουμε προσεχώς από τη Μάρω Γαλάνη;
Ήδη με τις συνεργάτιδες μου βασικές performers της DERIDAncetheatre Ensemble Μαριεντίνα Βουρδέρη, Βούλα Δουλουκιτάκη και Μαρία Στειακάκη έχομε ξεκινήσει PROJECT ΧΟΡΟΘΕΑΤΡΟΥ για ΕΝΗΛΙΚΕΣ 40+ . Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που προσπαθήσει να αποδομήσει την ταυτότητα των μετεχόντων , τις αντιλήψεις περί σώματος, ηλικίας, φύλου κλπ στερεότυπα ώστε από διαφορετικά κοινωνικά μοντέλα και ανθρώπινους χαρακτήρες να κινηθούμε προς το κοινό της ανθρώπινης φύσης . Περιλαμβάνει εκπαίδευση στην κίνηση, φωνή , έκφραση, ρυθμό μέσα από το παιχνίδι και την άσκηση με απόλυτο σεβασμό στις ανάγκες και δυνατότητες των σωμάτων .
Η ομάδα, που αποτελείται από 18 πρόσωπα ποιητικού σώματος, έχει ξεκινήσει τη λειτουργία της σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον σπουδής και σύντομα θα ξεκινήσει η διαδικασία προβών στο θέμα της παράστασης «Impal» για τη σπουδαιότητα της ανθρώπινης φύσης, βασισμένη στο έργο και τη ζωή ελεύθερων πνευμάτων του 20ου αιώνα. Η παράσταση θα παρουσιαστεί στην πόλη, τον μήνα Νοέμβριο 2015
- See more at: http://pressmedoll.gr/i-maro-galani-mila-gia-techni-sto-dromo/#sthash.Ll5hWUPm.dpuf
7/6/2013
HAPPY WEEK Συνέντευξη στον Νίκο Ελευθερίου στο τεύχος 399
http://www.happyweek.gr/components/issue_flip/index.php?dir=39
Με τη σημερινή καλεσμένη δεν έχω ευτυχήσει να κάνω παρία από την άλλη έχω απολαύσει πολλάκις τη δουλειά της πότε με τη γοητεία εκείνη του καινούργιου που σε συμπαρασύρει γλυκά και πότε πιο συνειδητά και ίσως και επί της ουσίας ,αν και θεωρώ πως η τέχνη που σε κάνει δικό της δεν έχει αρχή, τέλος, μέση απλά σε κατακτά όπως μόνο εκείνη ξέρει. Κι η εν λόγω δημιουργός ξέρει με τον καλύτερο τρόπο να σε κάνει να ταξιδεύεις, να γίνεσαι ένα με το έργο της… Πως θα μπορούσε άλλωστε τόσο συναίσθημα να μη σε κάνει να νοιώσεις, να οικειοποιηθείς, να απολαύσεις … ακόμη και ας μην είσαι γνώστης η μεταλαμπάδευση γίνεται μ έναν τρόπο αν όχι ονειρικό σίγουρα ουσιαστικό και ξεχωριστό.
Με ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό στο ενεργητικό της η κα Μάρω Γαλάνη μας ανοίγει την καρδιά της και μιλάει μαζί μας με την ψυχή της, όπως σε ό,τι κάνει, με εκείνα τα αξιοζήλευτα ελληνικά της και είναι τιμή μας που βρίσκεται και δημιουργεί στην πόλη μας και όχι μόνον…
Σεμνή, αξιοπρεπής, γλυκιά, παθιασμένη, αισθαντική και δε θα γράψω άλλα για εκείνη, γιατί τότε οι σελίδες του περιοδικού δεν θα έφταναν . Γνωρίστε την περισσότερο μέσα από την εξαιρετική κουβέντα που κάναμε για όλους σας.
Ποιος είναι ο βασικός λόγος που σας εμπνέει να κάνετε ακόμη αυτή τη δουλειά;
Ασίγαστη η ευαισθησία που θρηνεί μέσα μου μόνη της. Για να παρηγορηθεί και να παρηγορήσει, επιθυμεί να εξέλθει σε Συνάντηση με μια άλλη ευαισθησία, αυτή των ερμηνευτών – συνεργατών και των θεατών.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της δουλειάς σας, θεωρώ πως είναι η έννοια της μετάλλαξης/μεταμόρφωσης. Αν θεωρήσουμε πως κι εσείς, κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, έχετε περάσει από μια αντίστοιχη, προσωπική και καλλιτεχνική μεταμόρφωση κι αν ναι πως θα μας την περιγράφατε;
Στην υποκειμενική προσωπική μου ιστορία μεταμορφώθηκα από παιδί σε ενήλικα τη νύχτα της απώλειας του πατέρα μου. Από εκείνη την αιφνίδια πρώτη μεταμόρφωση, παλεύω ανειρήνευτα να ανοίγω άφοβα, με τόλμη προς την αληθινή ζωή. Δοκιμάζω μέσα από τη μετατροπή των λόγων, της ματιάς, της αγκαλιάς, του χαμόγελου σε σχέση. Προσπαθώ την μετοχή και την αμοιβαιότητα. Δεν τα καταφέρνω. Τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνω. Γι’ αυτό στρέφομαι στο χορό. Γιατί ο χορός είναι η προσωρινή παύση της αγωνιώδους αναζήτησης του εαυτού. Σύντομη παύση. Κρατά όσο ο χορός. Μετά πάλι από την αρχή. Έχει όμως αφήσει ένα σημάδι.
Στη δημιουργία, στην τέχνη, η μεταμόρφωση μου συμβαίνει βασανιστικά αργά. Σταθερά ψάχνω, από την πρώτη μου σύνθεση, μια εκφραστική δύναμη απολύτως έντιμη. Στην αρχή, όμως, ούσα εθισμένη, κυρίως λόγω σπουδών, στο ρίγος της υψηλής σωματικής επίδοσης, στόχευα στην φόρμα της κίνησης, σε αισθητικές στάσεις. Με τον καιρό άρχισα να προσεγγίζω την κίνηση δομικά, να νοιάζομαι περισσότερο να «μιλήσω» στη σκηνή, όπως στην αληθινή ζωή, με δράσεις όπου η κίνηση δεν εξαρτάται από την ωραία γραμμή και την εξωπραγματική ισορροπία αλλά εκφράζει δυνατά κι αυθεντικά τις ορμές, τις επιθυμίες και τους φόβους, τον πόνο και τις αντιδράσεις ζωντανών ανθρώπων.
Υπάρχει μια ευκολία σήμερα στον τρόπο που ορίζουμε τα αισθήματά μας, την κατάθλιψη, την μανιοκατάθλιψη, τις εμμονές μας κι όλοι έχουν γίνει λίγο ψυχαναλυτές. Μπορούμε θεωρείτε πως μπορούμε με ένα βιβλίο, ή με την τέχνη να βοηθήσουμε το εαυτό μας;
Θαυματουργό ίαμα η Τέχνη!
Προσωπικά δημιουργώ και μαζί προσπαθώ να αναλύσω, να καταλάβω την ψυχή μου, την ψυχή του ανθρώπου. Αλλά και ως αποδέκτης της τέχνης, θεατρικής παράστασης, ποιητικής γραφής, εικαστικής δημιουργίας έχω συχνά βγει, έστω για λίγο, από την τραγική αμηχανία της ύπαρξης (αμηχανία: ο χαριτωμένος τρόπος να μιλάμε για τις καταθλίψεις μας, τις μανίες και τις εμμονές μας). Και η ψυχανάλυση την υπόσχεται την ελπίδα, επίσης...
Γιατί εξασκείτε την εν λόγω τέχνη; Για να θυμηθείτε, για να θυμίσετε, ή για να ξεχάσετε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις; Η μνήμη καταντάει βάρος στο πέρασμα του χρόνου, ή υποφέρουμε λιγότερο όταν θυμόμαστε;
Όταν με ρώταγαν παιδί τί θέλω να γίνω έλεγα ο χορός, «εγώ θέλω να γίνω ο χορός» φώναζα. Ανέβαινα στα δάχτυλα των ποδιών μου και ψήλωνα ως τον ουρανό. Τώρα πια συνειδητοποιώ πως υπάρχει ένα κενό στη Μνήμη μου και στην καρδιά μου που δεν μπορώ να γεμίσω. Γι' αυτό συνεχώς κάνω παιχνίδια πιθανοτήτων, εκδοχών, επινοήσεις γεγονότων, σενάρια και συνθέσεις. Χορογραφίες με στόρι, και ποτέ, σχεδόν ποτέ, χορούς χαράς. Κι έτσι που κάνω προσπαθώ να σταθώ στο ύψος της ζωής. Προσπαθώ με ευθεία ματιά να αξιωθώ την Μνήμη γιατί χωρίς αυτήν δεν διευρύνεται η Αλήθεια.
Το πέρασμα του χρόνου είναι η ευλογία του θεού για μένα. Έχασα πολλούς αγαπημένους στη νεότητα, άγρια νεότητα, άφοβη στο θάνατο. Τους έχω στη Μνήμη και μου ψιθυρίζουν τη χαρά του να μεγαλώνω, να έχω την προοπτική να αξιωθώ το γήρας. Δεν είναι βάρος η Μνήμη. Είναι η Ζωή η ίδια, η απεριόριστη.
Κι ενώ η τέχνη μας αναπτερώνει, μας δίνει μας αίσθηση διαφυγής, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι αντιστέκονται στην ιδέα αυτή και θέλουν να πατούν γερά τα πόδια τους στο έδαφος, ίσως θεωρούν πως έτσι ορίζουν τη ζωή τους;
Μας δόθηκε, με αντάλλαγμα την απώλεια του Παραδείσου, το δικαίωμα της επιλογής. Κάποιοι επιλέγουν τη συντήρηση. Καμιά μεταμόρφωση αλλά και καμιά παραμόρφωση δεν θα συμβεί σε αυτούς, γιατί δεν μετακινούνται από τη σιγουριά της θέσης τους. Δεν διακινδυνεύουν. Θέλουν να ορίζουν τη ζωή τους. Όμως αλήθεια, ποια ζωή; Πώς να την ορίσεις τη χαρισάμενη ζωή την οριοθετημένη από το θάνατο;
Θα θέλατε να μπείτε στο χώρο της πολιτικής, γιατί σαν άνθρωπος που τον ενδιαφέρουν τα κοινά, θα μπορούσατε να βρείτε λύσεις στα προβλήματα και τις διαπιστώσεις που ήδη έχετε κάνει γι’ αυτήν την πόλη και να κάνετε και τις παρατηρήσεις σας στου ιθύνοντες;
Με απασχολεί σοβαρά η ιδιωτική ερμηνεία της ζωής. Ακαταλάγιαστη είναι όμως, η επιθυμία μου για κοινωνική και πολιτική δράση. Σπαρακτικά τσακίζομαι υπέρ των εύθραυστων, αδύναμων και αδέξιων ανθρώπων. Είμαι ολόκαρδα κι ολόσωμα ταγμένη ενάντια στη θηριωδία της εκμετάλλευσης και στο τέλμα της συμβατικής ανοχής. Είμαι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας η οποία για να λειτουργήσει απαιτεί ενεργούς πολίτες. Με αυτήν την έννοια λοιπόν είμαι, και θα παραμείνω, ένα συγκρουσιακά, ιδιωτικό πρόσωπο, ενεργό πολιτικά. «Ναι» λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης «εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο στο χώρο και τον τομέα που βρίσκεσαι» και τον πιστεύω βαθύτατα.
Οι πολιτικοί ασελγούν ανενδοίαστα πάνω στις αρχές της δημοκρατίας, αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι η διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων αλλά η εξασφάλιση των ιδιωτικών τους συμφερόντων, έτσι , σήμερα, κατάντησε η πολιτική ύβρις. Ουδόλως με ενδιαφέρει να μπω σε τέτοιους τόπους συνομιλίας και συνάφειας.
Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν εύκολα να διακρίνουν αυτό που πραγματικά θέλουν στη ζωή τους; Ποιο πιστεύετε πως είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο;
Δεν έχω πολλές βεβαιότητες είναι αλήθεια. Υποθέτω όμως. Πολύ και συχνά υποθέτω. Επί του προκειμένου ερωτήματος λοιπόν, κοινωνικά ότι αντιμάχεται τη συνάντηση με την προσωπική αλήθεια του καθενός θαρρώ πως είναι ο κοινωνικός κανόνας τυφλής συμμόρφωσης με το «πρέπον», το «ορθόν» το «ομαλόν». Αλλά επειδή σε κάθε περίπτωση η προσωπική ευθύνη αμετάκλητα προσδιορίζει την έμπρακτη πραγματικότητα η καθήλωση σε περιορισμούς, στην παθητικότητα, στην ατολμία σημαίνει αυτοπεριχαράκωση και αυτοεμπόδιο που είναι άσπονδοι εχθροί των διευρυμένων πεδίων συνειδητότητας. Και η συνειδητότητα είναι η μοναδική ελπίδα για τη χαρά της συνάντησης με την πραγματική επιθυμία .
Υπάρχουν κάποια όνειρα, κάποιες ουτοπίες που μπορεί να κυνηγήσει, ν’ αναζητήσει η Πατρινή κοινωνία και κατ’ επέκτασιν η ελληνική; Ή κάθε κομμάτι της έχει τα δικά του;
Η ψηλάφηση του νοήματος της ζωής αποτελεί αποκάλυψη κοινή για κάθε άνθρωπο. Κοινά τα όνειρα στα οποία μπορεί να αποθέσει την ελπίδα κάθε κάτοικος της Πάτρας, της Ελλάδα, του κόσμου. Διαλέγω την ου-τοπία για έναν τόπο ανοιχτό στην αυτονομία, τη διαύγεια, το στοχασμό, την υπευθυνότητά, την αυτοπροσφορά και την επίγνωση ότι η μοίρα του καθενός είναι ριζικά αλληλέγγυα με εκείνη όλων των άλλων.
Είσαστε ο τύπος του δημιουργού/καλλιτέχνη που έχει μια συγκεκριμένη γραμμή/πορεία στο μυαλό του, την οποία θα επιβάλλει σε κάθε περίπτωση, ή το τελικό έργο προκύπτει και μέσα από τους συσχετισμούς των παραγόντων;
Ύπνος - θάνατος - σώμα – αίμα – γυμνό – μνήμη - γυναίκες - το άφυλο των αγγέλων - αυτόχειρες - απουσία είναι θέματα που εμμονικά διερευνώ από την πρώτη μου δουλειά. Νοιώθω πως είναι όλα τους Ένα, δεν ξέρω να το ονομάσω αλλά είμαι σίγουρη πως πρόκειται για το ίδιο θέμα. Οι βεβαιότητες με τις οποίες ξεκινώ είναι επιμέρους πάντα, σε χρόνους όχι τελεσίδικους, χωρίς σιγουριά αβυσσαλέα και αποτελούν για μένα τον καμβά για το παραγόμενο καλλιτεχνικό γεγονός. Σέβομαι πολύ τα σώματα των ερμηνευτών. Τις δυνατότητες και τις ανάγκες τους, τις οποίες ήδη γνωρίζω από πολύμηνο εργαστήρι που πάντα προηγείται της παράστασης. Σε αυτά τα εργαστήρια στόχος μου είναι να αναταράσσω τα ενδότερα ερμηνευτικά τοπία των μετεχόντων. Είναι ένας αγώνας σπουδής και μια προσπάθεια να συντονιστούμε στην κοινή δόνηση του θέματος. Δεν θα έλεγα όμως πως είμαι εξαιρετικά ανοιχτή, δεν τους προσκαλώ σε αυτοσχεδιασμούς κατά τις δοκιμές. Στη φάση της δημιουργία, υπάρχει μια μοναξιά που δεν γίνεται να μοιραστεί. Φτάνω λοιπόν στην πρόβα μετά από μοναχική καταβύθιση στο θέμα και προσκαλώ τους συντελεστές της παράστασης σε συνοδοιπορία έχοντας προσημειώσει στο χάρτη τη διαδρομή. Φαίνεται πως έχω ισχυρές προτιμήσεις.
Τα τελευταία χρόνια αξιώθηκα μια συναρπαστική ομάδα. Με κάποιους από αυτούς δουλεύουμε χρόνια μαζί, έχομε αποκτήσει κοινό κώδικα επικοινωνίας. Έτσι ακόμη κι όταν πρόκειται για λόγια, κινήσεις και δράσεις νεογέννητες δεν θέλουμε διαμεσολαβητή την εξήγηση για να συνεννοηθούμε. Το δεδομένο και το ενδεχόμενο, η πραγματικότητα και η δυνατότητα είναι εκεί παρόντα πάντα στη δουλειά μας, όπως στις ζωές μας.
Στη δύσκολη αυτή περίοδο που διανύουμε όλοι μας, ποια κατά την γνώμη σας πρέπει να είναι, ο ρόλος των πνευματικών ανθρώπων, των δημιουργών, των μουσικών, των ηθοποιών;
Δυσβάσταχτα όσα συμβαίνουν σήμερα. Όλες οι αλήθειες θα είναι εναντίον μας αν αρνηθούμε να αναλάβουμε την ευθύνη μας, να βρούμε έναν άξιο σκοπό, για τη συνέχεια και την Ιστορία.
Ο πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός που πάσχει ώστε να διατηρείται η ποιητική στα πράγματα. Επιχειρεί να προσφέρει ώστε να γεννηθούν ιδέες, εικόνες, μεταβάσεις. Είναι αυτός που αναζητά την αλήθεια. Βρίσκεται σε μια συνεχή και άμεση επικοινωνία με την κοινότητα μέσα από τα λόγια, το έργο αλλά και τη ζωή του. Συναισθάνεται, συμπονά, και δρα.
HAPPY WEEK Συνέντευξη στον Νίκο Ελευθερίου στο τεύχος 399
http://www.happyweek.gr/components/issue_flip/index.php?dir=39
Με τη σημερινή καλεσμένη δεν έχω ευτυχήσει να κάνω παρία από την άλλη έχω απολαύσει πολλάκις τη δουλειά της πότε με τη γοητεία εκείνη του καινούργιου που σε συμπαρασύρει γλυκά και πότε πιο συνειδητά και ίσως και επί της ουσίας ,αν και θεωρώ πως η τέχνη που σε κάνει δικό της δεν έχει αρχή, τέλος, μέση απλά σε κατακτά όπως μόνο εκείνη ξέρει. Κι η εν λόγω δημιουργός ξέρει με τον καλύτερο τρόπο να σε κάνει να ταξιδεύεις, να γίνεσαι ένα με το έργο της… Πως θα μπορούσε άλλωστε τόσο συναίσθημα να μη σε κάνει να νοιώσεις, να οικειοποιηθείς, να απολαύσεις … ακόμη και ας μην είσαι γνώστης η μεταλαμπάδευση γίνεται μ έναν τρόπο αν όχι ονειρικό σίγουρα ουσιαστικό και ξεχωριστό.
Με ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό στο ενεργητικό της η κα Μάρω Γαλάνη μας ανοίγει την καρδιά της και μιλάει μαζί μας με την ψυχή της, όπως σε ό,τι κάνει, με εκείνα τα αξιοζήλευτα ελληνικά της και είναι τιμή μας που βρίσκεται και δημιουργεί στην πόλη μας και όχι μόνον…
Σεμνή, αξιοπρεπής, γλυκιά, παθιασμένη, αισθαντική και δε θα γράψω άλλα για εκείνη, γιατί τότε οι σελίδες του περιοδικού δεν θα έφταναν . Γνωρίστε την περισσότερο μέσα από την εξαιρετική κουβέντα που κάναμε για όλους σας.
Ποιος είναι ο βασικός λόγος που σας εμπνέει να κάνετε ακόμη αυτή τη δουλειά;
Ασίγαστη η ευαισθησία που θρηνεί μέσα μου μόνη της. Για να παρηγορηθεί και να παρηγορήσει, επιθυμεί να εξέλθει σε Συνάντηση με μια άλλη ευαισθησία, αυτή των ερμηνευτών – συνεργατών και των θεατών.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της δουλειάς σας, θεωρώ πως είναι η έννοια της μετάλλαξης/μεταμόρφωσης. Αν θεωρήσουμε πως κι εσείς, κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, έχετε περάσει από μια αντίστοιχη, προσωπική και καλλιτεχνική μεταμόρφωση κι αν ναι πως θα μας την περιγράφατε;
Στην υποκειμενική προσωπική μου ιστορία μεταμορφώθηκα από παιδί σε ενήλικα τη νύχτα της απώλειας του πατέρα μου. Από εκείνη την αιφνίδια πρώτη μεταμόρφωση, παλεύω ανειρήνευτα να ανοίγω άφοβα, με τόλμη προς την αληθινή ζωή. Δοκιμάζω μέσα από τη μετατροπή των λόγων, της ματιάς, της αγκαλιάς, του χαμόγελου σε σχέση. Προσπαθώ την μετοχή και την αμοιβαιότητα. Δεν τα καταφέρνω. Τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνω. Γι’ αυτό στρέφομαι στο χορό. Γιατί ο χορός είναι η προσωρινή παύση της αγωνιώδους αναζήτησης του εαυτού. Σύντομη παύση. Κρατά όσο ο χορός. Μετά πάλι από την αρχή. Έχει όμως αφήσει ένα σημάδι.
Στη δημιουργία, στην τέχνη, η μεταμόρφωση μου συμβαίνει βασανιστικά αργά. Σταθερά ψάχνω, από την πρώτη μου σύνθεση, μια εκφραστική δύναμη απολύτως έντιμη. Στην αρχή, όμως, ούσα εθισμένη, κυρίως λόγω σπουδών, στο ρίγος της υψηλής σωματικής επίδοσης, στόχευα στην φόρμα της κίνησης, σε αισθητικές στάσεις. Με τον καιρό άρχισα να προσεγγίζω την κίνηση δομικά, να νοιάζομαι περισσότερο να «μιλήσω» στη σκηνή, όπως στην αληθινή ζωή, με δράσεις όπου η κίνηση δεν εξαρτάται από την ωραία γραμμή και την εξωπραγματική ισορροπία αλλά εκφράζει δυνατά κι αυθεντικά τις ορμές, τις επιθυμίες και τους φόβους, τον πόνο και τις αντιδράσεις ζωντανών ανθρώπων.
Υπάρχει μια ευκολία σήμερα στον τρόπο που ορίζουμε τα αισθήματά μας, την κατάθλιψη, την μανιοκατάθλιψη, τις εμμονές μας κι όλοι έχουν γίνει λίγο ψυχαναλυτές. Μπορούμε θεωρείτε πως μπορούμε με ένα βιβλίο, ή με την τέχνη να βοηθήσουμε το εαυτό μας;
Θαυματουργό ίαμα η Τέχνη!
Προσωπικά δημιουργώ και μαζί προσπαθώ να αναλύσω, να καταλάβω την ψυχή μου, την ψυχή του ανθρώπου. Αλλά και ως αποδέκτης της τέχνης, θεατρικής παράστασης, ποιητικής γραφής, εικαστικής δημιουργίας έχω συχνά βγει, έστω για λίγο, από την τραγική αμηχανία της ύπαρξης (αμηχανία: ο χαριτωμένος τρόπος να μιλάμε για τις καταθλίψεις μας, τις μανίες και τις εμμονές μας). Και η ψυχανάλυση την υπόσχεται την ελπίδα, επίσης...
Γιατί εξασκείτε την εν λόγω τέχνη; Για να θυμηθείτε, για να θυμίσετε, ή για να ξεχάσετε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις; Η μνήμη καταντάει βάρος στο πέρασμα του χρόνου, ή υποφέρουμε λιγότερο όταν θυμόμαστε;
Όταν με ρώταγαν παιδί τί θέλω να γίνω έλεγα ο χορός, «εγώ θέλω να γίνω ο χορός» φώναζα. Ανέβαινα στα δάχτυλα των ποδιών μου και ψήλωνα ως τον ουρανό. Τώρα πια συνειδητοποιώ πως υπάρχει ένα κενό στη Μνήμη μου και στην καρδιά μου που δεν μπορώ να γεμίσω. Γι' αυτό συνεχώς κάνω παιχνίδια πιθανοτήτων, εκδοχών, επινοήσεις γεγονότων, σενάρια και συνθέσεις. Χορογραφίες με στόρι, και ποτέ, σχεδόν ποτέ, χορούς χαράς. Κι έτσι που κάνω προσπαθώ να σταθώ στο ύψος της ζωής. Προσπαθώ με ευθεία ματιά να αξιωθώ την Μνήμη γιατί χωρίς αυτήν δεν διευρύνεται η Αλήθεια.
Το πέρασμα του χρόνου είναι η ευλογία του θεού για μένα. Έχασα πολλούς αγαπημένους στη νεότητα, άγρια νεότητα, άφοβη στο θάνατο. Τους έχω στη Μνήμη και μου ψιθυρίζουν τη χαρά του να μεγαλώνω, να έχω την προοπτική να αξιωθώ το γήρας. Δεν είναι βάρος η Μνήμη. Είναι η Ζωή η ίδια, η απεριόριστη.
Κι ενώ η τέχνη μας αναπτερώνει, μας δίνει μας αίσθηση διαφυγής, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι αντιστέκονται στην ιδέα αυτή και θέλουν να πατούν γερά τα πόδια τους στο έδαφος, ίσως θεωρούν πως έτσι ορίζουν τη ζωή τους;
Μας δόθηκε, με αντάλλαγμα την απώλεια του Παραδείσου, το δικαίωμα της επιλογής. Κάποιοι επιλέγουν τη συντήρηση. Καμιά μεταμόρφωση αλλά και καμιά παραμόρφωση δεν θα συμβεί σε αυτούς, γιατί δεν μετακινούνται από τη σιγουριά της θέσης τους. Δεν διακινδυνεύουν. Θέλουν να ορίζουν τη ζωή τους. Όμως αλήθεια, ποια ζωή; Πώς να την ορίσεις τη χαρισάμενη ζωή την οριοθετημένη από το θάνατο;
Θα θέλατε να μπείτε στο χώρο της πολιτικής, γιατί σαν άνθρωπος που τον ενδιαφέρουν τα κοινά, θα μπορούσατε να βρείτε λύσεις στα προβλήματα και τις διαπιστώσεις που ήδη έχετε κάνει γι’ αυτήν την πόλη και να κάνετε και τις παρατηρήσεις σας στου ιθύνοντες;
Με απασχολεί σοβαρά η ιδιωτική ερμηνεία της ζωής. Ακαταλάγιαστη είναι όμως, η επιθυμία μου για κοινωνική και πολιτική δράση. Σπαρακτικά τσακίζομαι υπέρ των εύθραυστων, αδύναμων και αδέξιων ανθρώπων. Είμαι ολόκαρδα κι ολόσωμα ταγμένη ενάντια στη θηριωδία της εκμετάλλευσης και στο τέλμα της συμβατικής ανοχής. Είμαι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας η οποία για να λειτουργήσει απαιτεί ενεργούς πολίτες. Με αυτήν την έννοια λοιπόν είμαι, και θα παραμείνω, ένα συγκρουσιακά, ιδιωτικό πρόσωπο, ενεργό πολιτικά. «Ναι» λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης «εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο στο χώρο και τον τομέα που βρίσκεσαι» και τον πιστεύω βαθύτατα.
Οι πολιτικοί ασελγούν ανενδοίαστα πάνω στις αρχές της δημοκρατίας, αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι η διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων αλλά η εξασφάλιση των ιδιωτικών τους συμφερόντων, έτσι , σήμερα, κατάντησε η πολιτική ύβρις. Ουδόλως με ενδιαφέρει να μπω σε τέτοιους τόπους συνομιλίας και συνάφειας.
Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν εύκολα να διακρίνουν αυτό που πραγματικά θέλουν στη ζωή τους; Ποιο πιστεύετε πως είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο;
Δεν έχω πολλές βεβαιότητες είναι αλήθεια. Υποθέτω όμως. Πολύ και συχνά υποθέτω. Επί του προκειμένου ερωτήματος λοιπόν, κοινωνικά ότι αντιμάχεται τη συνάντηση με την προσωπική αλήθεια του καθενός θαρρώ πως είναι ο κοινωνικός κανόνας τυφλής συμμόρφωσης με το «πρέπον», το «ορθόν» το «ομαλόν». Αλλά επειδή σε κάθε περίπτωση η προσωπική ευθύνη αμετάκλητα προσδιορίζει την έμπρακτη πραγματικότητα η καθήλωση σε περιορισμούς, στην παθητικότητα, στην ατολμία σημαίνει αυτοπεριχαράκωση και αυτοεμπόδιο που είναι άσπονδοι εχθροί των διευρυμένων πεδίων συνειδητότητας. Και η συνειδητότητα είναι η μοναδική ελπίδα για τη χαρά της συνάντησης με την πραγματική επιθυμία .
Υπάρχουν κάποια όνειρα, κάποιες ουτοπίες που μπορεί να κυνηγήσει, ν’ αναζητήσει η Πατρινή κοινωνία και κατ’ επέκτασιν η ελληνική; Ή κάθε κομμάτι της έχει τα δικά του;
Η ψηλάφηση του νοήματος της ζωής αποτελεί αποκάλυψη κοινή για κάθε άνθρωπο. Κοινά τα όνειρα στα οποία μπορεί να αποθέσει την ελπίδα κάθε κάτοικος της Πάτρας, της Ελλάδα, του κόσμου. Διαλέγω την ου-τοπία για έναν τόπο ανοιχτό στην αυτονομία, τη διαύγεια, το στοχασμό, την υπευθυνότητά, την αυτοπροσφορά και την επίγνωση ότι η μοίρα του καθενός είναι ριζικά αλληλέγγυα με εκείνη όλων των άλλων.
Είσαστε ο τύπος του δημιουργού/καλλιτέχνη που έχει μια συγκεκριμένη γραμμή/πορεία στο μυαλό του, την οποία θα επιβάλλει σε κάθε περίπτωση, ή το τελικό έργο προκύπτει και μέσα από τους συσχετισμούς των παραγόντων;
Ύπνος - θάνατος - σώμα – αίμα – γυμνό – μνήμη - γυναίκες - το άφυλο των αγγέλων - αυτόχειρες - απουσία είναι θέματα που εμμονικά διερευνώ από την πρώτη μου δουλειά. Νοιώθω πως είναι όλα τους Ένα, δεν ξέρω να το ονομάσω αλλά είμαι σίγουρη πως πρόκειται για το ίδιο θέμα. Οι βεβαιότητες με τις οποίες ξεκινώ είναι επιμέρους πάντα, σε χρόνους όχι τελεσίδικους, χωρίς σιγουριά αβυσσαλέα και αποτελούν για μένα τον καμβά για το παραγόμενο καλλιτεχνικό γεγονός. Σέβομαι πολύ τα σώματα των ερμηνευτών. Τις δυνατότητες και τις ανάγκες τους, τις οποίες ήδη γνωρίζω από πολύμηνο εργαστήρι που πάντα προηγείται της παράστασης. Σε αυτά τα εργαστήρια στόχος μου είναι να αναταράσσω τα ενδότερα ερμηνευτικά τοπία των μετεχόντων. Είναι ένας αγώνας σπουδής και μια προσπάθεια να συντονιστούμε στην κοινή δόνηση του θέματος. Δεν θα έλεγα όμως πως είμαι εξαιρετικά ανοιχτή, δεν τους προσκαλώ σε αυτοσχεδιασμούς κατά τις δοκιμές. Στη φάση της δημιουργία, υπάρχει μια μοναξιά που δεν γίνεται να μοιραστεί. Φτάνω λοιπόν στην πρόβα μετά από μοναχική καταβύθιση στο θέμα και προσκαλώ τους συντελεστές της παράστασης σε συνοδοιπορία έχοντας προσημειώσει στο χάρτη τη διαδρομή. Φαίνεται πως έχω ισχυρές προτιμήσεις.
Τα τελευταία χρόνια αξιώθηκα μια συναρπαστική ομάδα. Με κάποιους από αυτούς δουλεύουμε χρόνια μαζί, έχομε αποκτήσει κοινό κώδικα επικοινωνίας. Έτσι ακόμη κι όταν πρόκειται για λόγια, κινήσεις και δράσεις νεογέννητες δεν θέλουμε διαμεσολαβητή την εξήγηση για να συνεννοηθούμε. Το δεδομένο και το ενδεχόμενο, η πραγματικότητα και η δυνατότητα είναι εκεί παρόντα πάντα στη δουλειά μας, όπως στις ζωές μας.
Στη δύσκολη αυτή περίοδο που διανύουμε όλοι μας, ποια κατά την γνώμη σας πρέπει να είναι, ο ρόλος των πνευματικών ανθρώπων, των δημιουργών, των μουσικών, των ηθοποιών;
Δυσβάσταχτα όσα συμβαίνουν σήμερα. Όλες οι αλήθειες θα είναι εναντίον μας αν αρνηθούμε να αναλάβουμε την ευθύνη μας, να βρούμε έναν άξιο σκοπό, για τη συνέχεια και την Ιστορία.
Ο πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός που πάσχει ώστε να διατηρείται η ποιητική στα πράγματα. Επιχειρεί να προσφέρει ώστε να γεννηθούν ιδέες, εικόνες, μεταβάσεις. Είναι αυτός που αναζητά την αλήθεια. Βρίσκεται σε μια συνεχή και άμεση επικοινωνία με την κοινότητα μέσα από τα λόγια, το έργο αλλά και τη ζωή του. Συναισθάνεται, συμπονά, και δρα.
actualitas & Chat /
Συνέντευξη στη Μαρία Περγαντή
Συζήτηση με τη Μάρω Γαλάνη
για τη χορογραφία "somnus_mneme"
και τη συμμετοχή στο 12ο Φεστιβάλ Ελλήνων Χορογράφων
[Θεσσαλονίκη 2013]
***
Μαρία Περγαντή: Στην παράστασή σας "somnus_mneme" γίνεται μία προσέγγιση του ποιητικού λόγου, μία ποιητική, αλλά και επιστημονική προσέγγιση του αντικειμένου (ύπνος - μνήμη). Πώς τοποθετείται κινησιολογικά το σώμα σε αυτούς τους άξονες;
*
Μάρω Γαλάνη: Καταρχάς να πω: η σωματικότητα της ποίησης είναι ένα κομμάτι, που με ενδιαφέρει πολύ. Από τις είκοσι παραστάσεις, που έχω χορογραφήσει (σε μερικές έχω χορέψει), οι περισσότερες από τις μισές αφορούν στον ποιητικό λόγο. Θεωρώ δεδομένη τη σωματικότητα της ποίησης. Συνήθως, η ποίηση δε διαχειρίζεται νοήματα υψηλά με την έννοια της πολυπλοκότητας, που μπορεί να υπάρξει σε μία άλλη γραφή, αλλά συνήθως εικονογραφεί, συνήθως αφηγείται μικρά όμορφα καθημερινά πράγματα, οπότε το ένα κομμάτι, που αφορά στην ποίηση, είναι κάτι που κάνω από καιρό. Το άλλο, που έχει να κάνει με την προσέγγιση την επιστημονική για τον ύπνο και τη μνήμη έχει μία προσωπική βάση με την έννοια ότι με αυτόν τον τρόπο συνδυάζεται η διπλή μου ιδιότητα ως πανεπιστημιακός και καλλιτέχνης από τη μια μεριά κι από την άλλη μεριά (αυτό ως μια πιο προσωπική ομολογία) έχει να κάνει με το γεγονός ότι ολοκληρώνω τη δουλειά μου με την ψυχανάλυση κι ήθελα να είναι ένα αντίδωρο σε αυτό που διαμορφώνει καλύτερα τη ζωή μου.
Πάντα δουλεύω project τις δουλειές μου. Αυτή η δουλειά έχει μία διετία πίσω της για να καλυφθεί αυτό που θα το λέμε σπουδή στην ποίηση, η οποία περιέχεται στην παράσταση και σπουδή στο επιστημονικό μέρος που ορίζει το τι είναι ο ύπνος ιστορικά, κοινωνικά και επιστημονικά. Και, τι είναι η μνήμη, επιστημονικά και μόνο...
Οι ποιητές που αποτελούν τη βάση αυτής της δουλειάς είναι από τη μία μεριά ο «δικός σας» συγγραφέας και των «ελλήνων» Δημήτρης Δημητριάδης κι από την άλλη ο Γιάννης Ζαρκάδης, ένας θεσπρωτός ποιητής, έποικος των Πατρών, έμεινε από τη σπουδή του στην Πάτρα γράφει ποίηση και διδάσκει στο Τμήμα της Ιατρικής, επιστήμονας επίσης και ποιητής.
Η μουσική, επίσης, είναι του Γιάννη Μπουρτζόπουλου. Ο Γιάννης Μπουρτζόπουλος είναι ένας καταπληκτικός μουσικός, συνθέτης, αλλά και πανεπιστημιακός, είναι καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων της Πάτρας στον τομέα της Ακουστικής.
Η δουλειά αυτή είναι μία συνάντηση ανθρώπων, που κάνουν Επιστήμη και Τέχνη.
*
Μαρία Περγαντή: Πώς είδατε ειδικότερα το σώμα στο επίκεντρο όλων αυτών των αξόνων και των σημείων; Βλέποντας την παράστασή σας είχα την εντύπωση ότι έβλεπα συνειρμούς του ύπνου, για παράδειγμα...
*
Μάρω Γαλάνη: Το σώμα είναι ένας τόπος συνάντησης απαγορεύσεων, ενοχών, αποσιωπήσεων ένας τόπος όπου υπάρχει και συγκεντρώνεται κάθε τί που είναι φως και σκοτάδι μαζί, είναι ένας τόπος που φιλοξενεί την προσωπική ιστορία του καθενός αλλά και την ιστορία όλων των ανθρώπων.
Στ’ αλήθεια ο ύπνος στήθηκε στην ιδέα των συνειρμών, στην ιδέα των εφιαλτών και των ονείρων μας. Στήθηκε, στην ανθρώπινη αγωνία για τον αδελφό του το θάνατο. Ο Υπνος είναι αδελφός της Λήθης και του Θανάτου.
Πώς η σωματικότητα μπαίνει σε όλα αυτά; Ξέρεις Μαρία, δεν μπορώ να φανταστώ το Σώμα απόν από όλα αυτά. Θέλω να πω ότι δεν μπορώ να φιλοσοφήσω τη ζωή χωρίς σωματικότητα.
*
Μαρία Περγαντή: Είστε επιστήμονας στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου των Πατρών. Πώς προσεγγίζεται, πώς εντάσσεται η Παιδεία του Χορού στα πλαίσια του Τμήματος αυτού, και πόσο αφορά έναν εκπαιδευτικό να έχει την καλλιέργεια πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Από την άλλη αφορά έναν καλλιτέχνη το να έχει μία μόρφωση ως εκπαιδευτικός του Χορού;
*
Μάρω Γαλάνη: Μιλάμε, δηλαδή, για την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην παιδευτική πράξη και στην πράξη τέχνης του Χορού. Ξέρετε, ο Χορός είναι από αυτές τις αδικημένες τέχνες στην εκπαίδευση. Εκανα τα τελευταία χρόνια για το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο την πρόταση του Χορού για το σχολείο, κι ενώ για όλα τα υπόλοιπα (θέατρο, εικαστική αγωγή, μουσική…) το πρόγραμμα προχώρησε και υπήρξαν επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών, για το Χορό «έμεινε στο ντουλάπι» το πρόγραμμα όχι γιατί δεν ήταν ολοκληρωμένο, αλλά γιατί προτεραιότητα της πολιτείας δεν είναι ο Χορός να περάσει στα σχολεία.
Υποτιμάται ως Τέχνη, δηλαδή, ο χορός στο σχολείο. Είναι δεδομένο ότι αν ένα σχολειό έχει έναν γυμναστή κι αν αυτός ο γυμναστής έχει ειδικότητα με τους παραδοσιακούς χορούς ή τους αγαπά θα διδάξει παραδοσιακούς και μόνο και σε αυτό το επίπεδο μένει ο χορός.
Ωστόσο, ο χορός είναι εκείνη η Τέχνη που αφορά περισσότερο από κάθε άλλη το παιδί. Δηλαδή η κινητικότητα του παιδιού είναι δεδομένη. Πρώτα μιλάς για κινητική ανάπτυξη και μετά για την ανάπτυξη της γραφής, που είναι η λεπτή κινητικότητα στην εφαρμογή της. Νομίζω, λοιπόν, ότι ο χορός βρίσκεται είτε θέλουμε είτε όχι σε άμεση σχέση με την παιδική ηλικία (μιλάμε για το Δημοτικό Σχολείο). Ετσι κι αλλιώς είτε κάνεις χορό είτε όχι το παιδί κινείται με έναν τρόπο αλήθειας, ροής, γρηγοράδας ή αργά. Κινείται πολύ συχνά με ορμή προς το διάλειμμα, με δυσπιστία προς την τάξη μετά το διάλειμμα. Επί της ουσίας ένα παιδί μέσα από την κίνησή του εκφράζεται. Συμβαίνει στην παιδική ηλικία. Δε συμβαίνει κατευθυνόμενα ως αγωγή κι αυτό είναι ένα θέμα και πρόβλημα.
Το ανάποδο, τώρα. Πόσο ένας καλλιτέχνης δημιουργός, ένας χορογράφος ή χορευτής είναι απαραίτητο και προϋπόθεση να είναι παιδαγωγός; Θα έλεγα: όχι, δεν μπορώ να απαντήσω, όμως με σιγουριά. Στη δικιά μου περίπτωση νιώθω ότι με βοηθά πάρα πολύ. Καθώς επιλέγω να ζω σε μία επαρχιακή πόλη, στην Πάτρα, πράγμα, που σημαίνει, πως ακόμα κι αν έχεις στην παραγωγή σου δύο επαγγελματίες χορευτές είναι σίγουρο ότι μία παράσταση με οκτώ άτομα δε θα τους έχει και τους οκτώ (δε θα τους βρεις στην επαρχία), άρα θα πρέπει τους υπόλοιπους έξι κάπως να τους εκπαιδεύσεις τουλάχιστον να τους ομαλοποιήσεις τις σωματικές και τεχνικές διαφορές που έχουν από την διαφορετική εκπαίδευση και να βρεθεί ένα κοινό λεξιλογιο. Εξάλλου, θεωρώ ότι η δημιουργία ούτως ή άλλως είναι μία πράξη αγωγής, θεωρώ μάλιστα αλληλοαγωγής …μαθαίνω κι εγώ, εκπαιδεύομαι κι εγώ, εξελίσσομαι κι εγώ μέσα από αυτό.
Απ’ την άλλη, όμως, μεριά ξέρω πολύ καλούς χορογράφους που δεν υπήρξαν ποτέ δάσκαλοι του χορού, δεν υπήρξαν ποτέ παιδαγωγοί και λατρεύω τη δουλειά τους. Θέλω να πω η Sasha Waltz . Ή η Pina Bausch δεν υπήρξε με την κλασσική έννοια παιδαγωγός αν και στην ομάδα της λειτουργούσαν τα πράγματα με τον τρόπο, που είδαμε στο Pina του W.Wenders. Η δουλειά της είναι εξαιρετική για μένα. Δεν έχω λόγια πραγματικά.
*
Μαρία Περγαντή: Για τους καθηγητές χορού, που διορίζονται στα καλλιτεχνικά σχολεία θα ήταν χρήσιμη μία παιδαγωγική οπτική για το μάθημα του χορού;
*
Μάρω Γαλάνη: Τώρα μιλάμε για έναν πολύ μικρό αριθμό. Τα καλλιτεχνικά σχολεία είναι ελάχιστα. Δεν ξέρω αν είναι υπερβολικό να πούμε για πέντε πρόσωπα αυτή τη στιγμή. Αυτός πρέπει να είναι ο αριθμός των διδασκόντων σε καλλιτεχνικά σχολεία. Συνήθως, ναι, είναι μία προϋπόθεση αυτή, οι άνθρωποι να έχουν μία εκπαίδευση στο χορό και να έχουν μία παιδαγωγική επάρκεια.
Τώρα είναι ένα θέμα πώς αποκτά κανείς και την εκπαίδευσή του στο χορό και την παιδαγωγική επάρκεια. Γιατί σπουδή στην Ελλάδα στο Χορό παραμένει ακόμα η Κρατική Ορχηστρική η οποία δεν ξέρω πως ακριβώς λειτουργεί, αν υπάρχει κατεύθυνση παιδαγωγική, performer χορευτών, χορογράφων...
*
Μαρία Περγαντή: Το 12ο Φεστιβάλ του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων έγινε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη. Η αξιολόγησή σας ποιά είναι;
*
Μάρω Γαλάνη: Θα ήταν πολύ μεγάλη χαρά να είναι και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας εδώ, καθώς είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι με τον τρόπο, που οι άνθρωποι μπήκαν σε αυτό για να βοηθήσουν...
Με την Αυγή Προγκίδη, που είχε όλη την επιμέλεια του πράγματος της Θεσσαλονίκης, αλλά και με τους εργαζόμενους. Μπορώ να μιλήσω για το Γενί Τζαμί, όπου οι εργαζόμενοι είναι με 5μηνες συμβάσεις, και έμεναν δύο και τρεις ώρες παραπάνω από το πρόγραμμά τους χωρίς να τους ζητηθεί καν. Ηταν πολύ χαρακτηριστικό ότι στην παράσταση η μια κοπέλα δεν είχα βάρδια και ήρθε.
Ο τρόπος με τον οποίο υπάρχει αυτή η πόλη, μας έχει καταγοητεύσει εμάς τους νότιους. Είναι μία κούκλα η Θεσσαλονίκη με την ανοιχτωσιά της. Κάποιες φορές περπατούσαμε στο κέντρο της πόλης και αναρωτιόμασταν «υπάρχει κρίση;» καθώς βλέπαμε τους ανθρώπους «ανοιχτούς», «γελαστούς». Για τη διοργάνωση; Είναι 12ο το Φεστιβάλ των Ελλήνων Χορογράφων, δωδέκατη χρονιά στην Αθήνα, όπου λειτουργεί πολύ οργανωμένα, εδώ ίσως, αν κανείς ήταν πολύ αυστηρός να έλεγε ότι υπήρξαν ελλείψεις στην οργάνωση κτλ… εγώ θα έλεγα ότι το πράγμα έγινε κι αν έχουν ξεφύγει μερικά πράγματα, που μπορεί να έχουν να κάνουν πχ με τον καθορισμό χρόνου των ομάδων, ώστε να μοιραστούν οι χρόνοι κανονικά..., θα λεγα ότι αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Σημασία έχει ότι το 12ο Φεστιβάλ έγινε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη και είναι ωραίο να υπάρξει και την επόμενη χρονιά και τη μεθεπόμενη
ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Μάρω Γαλάνη
|Το αβέβαιο θέλει συντροφιά,
αλλιώς μετατρέπεται σε πανικό|
http://bibliotheque.gr/?p=8364
Somnus- Mneme, Ύπνος- Μνήμη μία παράσταση, αφορμή και αιτία, για να «ξυπνήσουμε» το συμμετοχικό μαζί και να συνομιλήσουμε με την χορογράφο Μάρω Γαλάνη
της Μαρίας Τσιράκου/*/
Κυρία Γαλάνη, η παράστασή σας ξεκινάει τυπικά με την επιβίβαση των «προσκεκλημενο- θεατών» στο λεωφορείο, από την κεντρική πλατεία της Πάτρας. Πότε ουσιαστικά ξεκίνησε για εσάς;
Το 2011 ήταν μια χρονιά με χιλιάδες ερωτήματα. Ερωτήματα για το δρόμο που έχουμε επιλέξει, για την κοινωνική – πολιτική μας κατάντια, για την προσωπική ευθύνη, για όσα υπήρξαν και για όσα δεν υπήρξαν. Ψιθύριζα σε άχρωμο τόνο χωρίς να σημειώνεται καμιά αλλαγή, ούτε μέσα μου ούτε γύρω μου, ήδη από το 2010. Το αβέβαιο θέλει συντροφιά, αλλιώς μετατρέπεται σε πανικό, είπα κάποια στιγμή κι αναζήτησα συντροφιά στο διάβασμα (γνωστός αποτελεσματικός τρόπος που ξέρω να χρησιμοποιώ από την εφηβεία μου) και έτσι καταβυθίστηκα στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη. Ξαναδιάβασα το «Πεθαίνω σαν χώρα» κι από αυτό ξεκινώντας με τρόπο μονομανή, αιχμαλωτίστηκα στο απόλυτα ουσιώδες έργο του Δημήτρη Δημητριάδη! Είχε ήδη αρχίσει να ελπίζει ο ψίθυρος. Στην ορμή μου να μιλώ για αυτήν την άμεση σχέση (γιατί στο έργο του Δημητριάδη δεν προσέρχεσαι για να κατανοήσεις ένα νόημα, αλλά για να καλλιεργήσεις μια σχέση) μια παλιά μου μαθήτρια, μου είπε: «Μάρω δες το έργο του: Λήθη κι άλλοι τέσσερεις μονόλογοι με τον δικό σου χοροθεατρικό τρόπο».
Του τηλεφώνησα. Είπε ναι! Αυτός ο άνθρωπος, ο πιο σπουδαίος των Συγγραφέων του καιρού μας, κλίνει στην Αγάπη!
Αναζήτησα τους συνεργάτες μου σε μια μικρή, κλειστή ομάδα, που εκείνον τον καιρό εκπαίδευα στην κίνηση και στο χοροθέατρο. Δημιουργήθηκε έτσι ο πυρήνας με τις κυρίες Μ. Βουρδέρη, Β. Δουλουκιτάκη, Γ. Μπουτοπούλου και Μ. Μαμαρέλη για την υλοποίηση project στη Μνήμη. Οι κυρίες αυτές είναι το σώμα ερμηνευτών της παράστασης, με εξαίρεση την κυρία Μαμαρέλη που ερχόταν από Αθήνα κάθε βδομάδα και η ανυπαρξία budget μας τη στέρησε κατά τη φάση της σκηνικής απόδοσης.
Η μνήμη, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, αποτελεί δύναμη διπλής όψεως ψυχικής ενέργειας και χωρίζεται στη «μνήμη» της οποίας η λειτουργία έχει άμεση συνάφεια με την «εντύπωση» και «συντήρηση» των προσλαμβανόμενων στοιχείων από τη συνείδηση, και στην «ανάμνηση» που η ικανότητά της έγκειται στο να εντοπίζει και να αναγνωρίζει τα παρελθόντα γεγονότα, κατόπιν συλλογισμού. Ο Ύπνος, κατά τους αρχαίους, ήταν θεός και είχε δίδυμο αδερφό το Θάνατο και αδερφή τη Λήθη.
Θα είμαι σύντομη σε αυτήν την απάντηση παρότι θα μπορούσα να σας μιλώ μια ολόκληρη μέρα για Μνήμη, μια ολόκληρη νύχτα για τον Ύπνο, ένα ακόμη μερόνυχτο για τα Δυο Μαζί, μια ζωή για το Θάνατο.
Κλείνεις τα μάτια και παραδίνεσαι στον Ύπνο στο μαύρο σκοτάδι, έξω χρόνου. Άλλοτε απάνεμο λιμάνι τα όνειρά σου κι άλλοτε φουρτουνιασμένη άγρια θάλασσα οι εφιάλτες σου.
Και η μνήμη το ίδιο κάνει, ας μην το επαναλάβω, έξω χρόνου κι αυτή, σπαρακτικά σκληρή κι άλλοτε στοργικά τρυφερή. Στα δυο αυτά, Ύπνο και Μνήμη, αλλά και στο Θάνατο που παραφυλάει πίσω ακριβώς και από τα δυο, καταργώντας το Χρόνο, παραδίνεσαι την τελευταία στιγμή χωρίς να μπορείς να κάνεις πίσω.
Τα λόγια, είναι από την ποιητική συλλογή «Λύκος κι άλλα αντισώματα» του Γιάννη Ζαρκάδη. Γιατί επιλέξατε την ποίηση να μιλήσει μέσα από τα σώματα, ή μήπως τα σώματα να μιλήσουν μέσα από την ποίηση;
Δεν είναι η πρώτη φορά. Σχεδόν δουλεύω αποκλειστικά με την ποίηση. Σαπφώ, Joyce Mansour, Sylvia Plath, Κική Δημουλά, Γιάννης Βέλτσος, Μάτση Χατζηλαζάρου, Τίτος Πατρίκιος, Σπύρος Βρεττός είναι μερικοί από τους ποιητές τα λόγια των οποίων έχουν συνταξιδέψει με τα δικά μου «κείμενα δράσεων και τους χορούς μου».
Και πάντα μπερδεύονται οι ρόλοι. Πότε το σώμα να οδηγεί και πότε ο λόγος. Το αγαπώ βαθύτατα αυτό το γλυκό αλισβερίσι με οδηγητή και οδηγούμενο σε θέση ασταθή. Τη μια να παραδίνεσαι, την άλλη να προσέχεις.
Με την ποίηση του Γιάννη Ζαρκάδη συναντήθηκα με αφορμή το Somnus Mneme. Το έργο του «Αχερουσία Μνήμη» παλαιότερη ποιητική του συλλογή με καλημέρισε, κι «ο Λύκος και άλλα αντισώματα» με ξελόγιασε.
Πρέπει να μιλήσει κανείς για το έργο του Γιάννη Ζαρκάδη ξέχωρα, γιατί είναι Καταφυγή και Αναρώτημα το έργο του. Σπουδαίο πολύ!
Τιμή μεγάλη για μένα η εμπιστοσύνη που μου έδειξε.
Ο ποιητής Γ. Ζαρκάδης μας προτρέπει: «να πάρουμε τα φάρμακα της λησμονιάς να θυμηθούμε». Νοσούν τα σώματα κυρία Γαλάνη, τα σώματα των σύγχρονων αστών; Ποιο είναι το φάρμακο κατά τη γνώμη σας;
Ας μην ξεχωρίσουμε το Σώμα με διάθεση ταξικής ταξινόμησης (έχει μεγάλο ενδιαφέρον βέβαια, αλλά ίσως με άλλη αφορμή)
Νοσεί το Ανθρώπινο Σώμα. Νοσεί, ναι.
Πώς αλλιώς, αφού νοσεί η κοινωνία.
Πώς αλλιώς, αφού το Σώμα καταξιωμένο ή απαξιωμένο βρίσκεται σε διάλογο με την ιστορία, με την κοινωνία και τις συγκρούσεις της.
Πώς αλλιώς, αφού το σώμα είναι η καταγραφή των πάντων: αποσιωπήσεων, ηδονών, απαγορεύσεων, ενοχών, αλλά και της πείνας, της δίψας, της απόγνωσης, του φόβου και του θυμού.
Πώς;
Μη με ρωτάτε, αγαπημένη για τα φάρμακα, δεν έχω βεβαιότητες και με το φάρμακο δεν παίζεις.
Με αφορμή όμως την ερώτησή σας σκέφτηκα πως ο Γιάννης Ζαρκάδης προσδιορίζεται, ως πρόσωπο, από στοχαστική αυτοσυνυνειδησία και από δράση που επιχειρεί στα σοβαρά τη διόρθωση της κοινωνίας. Η ποίησή του, φωνή δυνατή κυρίως Υπαρξιακής αγωνίας, είναι ταυτόχρονα τρόπος να δηλωθεί απροκάλυπτα η βαθειά αντίθεσή του με την ανελεύθερη και άδικη κοινωνία. Νοιώθω πως αυτό κάνει τη Συνάντησή μου μαζί του πνευματικά ωφέλιμη.
Ποιο είναι το στοιχείο που καταφέρνει να «ενεργοποιήσει» το θεατή, ώστε να γίνει συμμέτοχος και δρών στην παράσταση;
Προϋπόθεση γι’ αυτήν την απάντηση είναι να δω την παράσταση ως θεατής κι αυτό το καταφέρνω (κάποτε, όχι πάντα και ποτέ σε απόλυτη διάσταση με το ρόλο μου) να το κάνω στην πρεμιέρα, που όμως ακόμη αυτή δεν έχει γίνει.
Μπορώ να μιλήσω για τις δικές μου προθέσεις. Μετά από μεθοδική αναζήτηση επέλεξα, πριν ο θεατής μπει στο θέατρο, να χρησιμοποιήσω τεχνικές που προκαλούν μια αντίδραση αυτοαποκάλυψης, κάποιων στοιχείων προσωπικών που δεν είναι κατ’ ανάγκη ιδιωτικά. Τεχνικές οι οποίες ενδυναμώνουν την ενεργοποιημένη κατάσταση θεατή και την ετοιμότητά του για ανάκληση «αθέμιτων» αναμνήσεων κατά τη διάρκεια της «ενδοθεατρικής» παράστασης.
Αφήγηση-Αλληλεπίδραση, Χώρος-Χρόνος, Έσω-Έξω Ατομικό-Συλλογικό, ιστορίες-Ιστορία, ανάκληση της ανάμνησης, με τελικό σκοπό;
Αφήγηση γιατί είναι εξορισμού αλληλεπιδραστική
Χώρος και Χρόνος γιατί η σύνθεσή τους είναι ο χορός
και γιατί η διαχείρισή τους είναι η Ύπαρξη ( Dasein)
Έσω κι Έξω από το Ιδιωτικό στο Δημόσιο και από την προσωπική μνήμη στην μνήμη της ιστορίας του ανθρώπου
γιατί:
Η διαδικασία της ενθύμησης ολοκληρώνεται πάντα με το πρόσωπο στην θέση του μέλους κοινωνικής ομάδας
Η μικρή ιστορική αναδρομή (προσωπική) μπορεί να οδηγήσει στη μεγάλη ιστορική αναδρομή (κοινωνική)
και διότι:
Ο πιθανός τρόπος να κριθεί το κοινωνικό μας μέλλον με επαρκώς εσωτερική συμμετοχική ματιά και να σωθούμε είναι η Μνήμη η Ζωή μας ολόκληρη που περιέχει την Αγά
Bio
Η Μάρω Γαλάνη γεννήθηκε στην Πάτρα. Είναι χορογράφος και πανεπιστημιακός.
Σπούδασε κίνηση, ρυθμό, χορό στη Ελλάδα, το Βέλγιο και τη Βουλγαρία από όπου απέκτησε το Διδακτορικό της στο ρυθμό & το θέατρο από National Academy of Sports & National Academy for Theatre & Film Arts της Σόφιας.
Διδάσκει κίνηση χορό και θέατρο στο Παιδαγωγικό τμήμα, Πανεπιστήμιο Πάτρας. Στο εξωτερικό έχει διδάξει χορό και θέατρο, στο New Bulgarian University και Academy of TV, Cinema, Sofia, Bulgaria.
Έχει δώσει σεμινάρια χορού και κίνησης για χορευτές και ηθοποιούς καθώς και θεάτρου σε παιδαγωγούς, στην Ελλάδα (ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας με Λυδία Κονιόρδου και Γιάννη Βόγλη, Πανεπιστήμια Πατρών, Αθηνών Θεσσαλονίκης κλπ) καθώς και στο εξωτερικό, (Sofia & Blagoevgrad Βουλγαρίας, Wien Austria, Manchester Great Britain, Lecce Italy κλπ).
Χόρεψε και χορογράφησε για τις ομάδες Sing International Dance Company, Bruges, Belgium, για την Druzba, Sofia, Bulgaria, για το Γαλλογερμανικό κανάλι πολιτισμού Αrte το «Χαίρε Νύμφα» στο ντοκιμαντέρ «The champions of Olympia» και περισσότερες από 20 παραστάσεις για τις ελληνικές ομάδες «Εύτρωτον Σώμα» και «Studio Ekfrasis a Dance theatre Ensemble»
Έχει κάνει την επιμέλεια κίνησης και χορογραφίες σε παιδικές και θεατρικές παραστάσεις ενδεικτικά αναφέρονται: («Trojans Women» «Antigone» «Elektra» «Wealth» «Orfei – Argonaftika» σκηνοθεσίες των M. Mintseva & Alexander Iliev κ.α. Sofia, Bulgaria στην Ελλάδα «Τρωάδες» «Πλούτο» και «Λυσιστράτη» σε σκηνοθεσίες Ε. Στιβανάκη, Ν. Τσαπακίδη «Χορός του θανάτου» του Strindberg σε σκηνοθεσία Γιάννη Βόγλη, Ιntermezzi για θεατρικές παραστάσεις Μολιέρου «Κατά φαντασίαν ασθενής» «Αρχοντοχωριάτης» σε σκηνοθεσίες Στάμου, Παπαϊωάννου κ.α.
INFO
Από 7 ως 11 Νοεμβρίου 2012, ώρα 8.30,
στο Θεατράκι Μελίνα Μερκούρη και το Αίθριό του, στο Πανεπιστήμιο Πατρών
SOMNUS – MNEME
μια παράσταση για τον Ύπνο και τη Μνήμη
Σύνθεση και χορογραφία Μάρως Γαλάνη
Η αρχική έμπνευση εδρεύει στο έργο «Λήθη κι άλλοι τέσσερις μονόλογοι» του Δημήτρη Δημητριάδη
Τα λόγια της παράστασης είναι από την ποιητική συλλογή
«Λύκος κι άλλα αντισώματα» του Γιάννη Ζαρκάδη
Ερμηνεύουν:Μαριεντίνα Βουρδέρη
Βούλα Δουλουκιτάκη
Γεωργία Μπουτοπούλου
Τίτα Νικολοπούλου
Μαρία Στειακάκη
Απόστολος Τσέφος
Μουσική: Γιάννης Μουρτζόπουλος
Τραγούδι: «Army of me» Bjork
Κατασκευή σκηνικών αντικειμένων: Παντελής Χατζόπουλος
Φωτισμοί: Θάνος Ψαράς
Χειρισμός ήχου: Μαρία Τσουμπο
Μαζί με την κράτηση της θέσης στο θέατρο, γίνεται και κράτηση θέσης στο λεωφορείο στο 6930349274
«Τι είναι η πόλη μου;
Κορίνθου και Μαιζώνος,
Ρήγα Φεραίου και Αγίου Ανδρέου
τέσσερις δρόμοι που με σφάζουνε
γωνιές, που ψάχνω να σωθούμε»
|Το αβέβαιο θέλει συντροφιά,
αλλιώς μετατρέπεται σε πανικό|
http://bibliotheque.gr/?p=8364
Somnus- Mneme, Ύπνος- Μνήμη μία παράσταση, αφορμή και αιτία, για να «ξυπνήσουμε» το συμμετοχικό μαζί και να συνομιλήσουμε με την χορογράφο Μάρω Γαλάνη
της Μαρίας Τσιράκου/*/
Κυρία Γαλάνη, η παράστασή σας ξεκινάει τυπικά με την επιβίβαση των «προσκεκλημενο- θεατών» στο λεωφορείο, από την κεντρική πλατεία της Πάτρας. Πότε ουσιαστικά ξεκίνησε για εσάς;
Το 2011 ήταν μια χρονιά με χιλιάδες ερωτήματα. Ερωτήματα για το δρόμο που έχουμε επιλέξει, για την κοινωνική – πολιτική μας κατάντια, για την προσωπική ευθύνη, για όσα υπήρξαν και για όσα δεν υπήρξαν. Ψιθύριζα σε άχρωμο τόνο χωρίς να σημειώνεται καμιά αλλαγή, ούτε μέσα μου ούτε γύρω μου, ήδη από το 2010. Το αβέβαιο θέλει συντροφιά, αλλιώς μετατρέπεται σε πανικό, είπα κάποια στιγμή κι αναζήτησα συντροφιά στο διάβασμα (γνωστός αποτελεσματικός τρόπος που ξέρω να χρησιμοποιώ από την εφηβεία μου) και έτσι καταβυθίστηκα στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη. Ξαναδιάβασα το «Πεθαίνω σαν χώρα» κι από αυτό ξεκινώντας με τρόπο μονομανή, αιχμαλωτίστηκα στο απόλυτα ουσιώδες έργο του Δημήτρη Δημητριάδη! Είχε ήδη αρχίσει να ελπίζει ο ψίθυρος. Στην ορμή μου να μιλώ για αυτήν την άμεση σχέση (γιατί στο έργο του Δημητριάδη δεν προσέρχεσαι για να κατανοήσεις ένα νόημα, αλλά για να καλλιεργήσεις μια σχέση) μια παλιά μου μαθήτρια, μου είπε: «Μάρω δες το έργο του: Λήθη κι άλλοι τέσσερεις μονόλογοι με τον δικό σου χοροθεατρικό τρόπο».
Του τηλεφώνησα. Είπε ναι! Αυτός ο άνθρωπος, ο πιο σπουδαίος των Συγγραφέων του καιρού μας, κλίνει στην Αγάπη!
Αναζήτησα τους συνεργάτες μου σε μια μικρή, κλειστή ομάδα, που εκείνον τον καιρό εκπαίδευα στην κίνηση και στο χοροθέατρο. Δημιουργήθηκε έτσι ο πυρήνας με τις κυρίες Μ. Βουρδέρη, Β. Δουλουκιτάκη, Γ. Μπουτοπούλου και Μ. Μαμαρέλη για την υλοποίηση project στη Μνήμη. Οι κυρίες αυτές είναι το σώμα ερμηνευτών της παράστασης, με εξαίρεση την κυρία Μαμαρέλη που ερχόταν από Αθήνα κάθε βδομάδα και η ανυπαρξία budget μας τη στέρησε κατά τη φάση της σκηνικής απόδοσης.
Η μνήμη, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, αποτελεί δύναμη διπλής όψεως ψυχικής ενέργειας και χωρίζεται στη «μνήμη» της οποίας η λειτουργία έχει άμεση συνάφεια με την «εντύπωση» και «συντήρηση» των προσλαμβανόμενων στοιχείων από τη συνείδηση, και στην «ανάμνηση» που η ικανότητά της έγκειται στο να εντοπίζει και να αναγνωρίζει τα παρελθόντα γεγονότα, κατόπιν συλλογισμού. Ο Ύπνος, κατά τους αρχαίους, ήταν θεός και είχε δίδυμο αδερφό το Θάνατο και αδερφή τη Λήθη.
Θα είμαι σύντομη σε αυτήν την απάντηση παρότι θα μπορούσα να σας μιλώ μια ολόκληρη μέρα για Μνήμη, μια ολόκληρη νύχτα για τον Ύπνο, ένα ακόμη μερόνυχτο για τα Δυο Μαζί, μια ζωή για το Θάνατο.
Κλείνεις τα μάτια και παραδίνεσαι στον Ύπνο στο μαύρο σκοτάδι, έξω χρόνου. Άλλοτε απάνεμο λιμάνι τα όνειρά σου κι άλλοτε φουρτουνιασμένη άγρια θάλασσα οι εφιάλτες σου.
Και η μνήμη το ίδιο κάνει, ας μην το επαναλάβω, έξω χρόνου κι αυτή, σπαρακτικά σκληρή κι άλλοτε στοργικά τρυφερή. Στα δυο αυτά, Ύπνο και Μνήμη, αλλά και στο Θάνατο που παραφυλάει πίσω ακριβώς και από τα δυο, καταργώντας το Χρόνο, παραδίνεσαι την τελευταία στιγμή χωρίς να μπορείς να κάνεις πίσω.
Τα λόγια, είναι από την ποιητική συλλογή «Λύκος κι άλλα αντισώματα» του Γιάννη Ζαρκάδη. Γιατί επιλέξατε την ποίηση να μιλήσει μέσα από τα σώματα, ή μήπως τα σώματα να μιλήσουν μέσα από την ποίηση;
Δεν είναι η πρώτη φορά. Σχεδόν δουλεύω αποκλειστικά με την ποίηση. Σαπφώ, Joyce Mansour, Sylvia Plath, Κική Δημουλά, Γιάννης Βέλτσος, Μάτση Χατζηλαζάρου, Τίτος Πατρίκιος, Σπύρος Βρεττός είναι μερικοί από τους ποιητές τα λόγια των οποίων έχουν συνταξιδέψει με τα δικά μου «κείμενα δράσεων και τους χορούς μου».
Και πάντα μπερδεύονται οι ρόλοι. Πότε το σώμα να οδηγεί και πότε ο λόγος. Το αγαπώ βαθύτατα αυτό το γλυκό αλισβερίσι με οδηγητή και οδηγούμενο σε θέση ασταθή. Τη μια να παραδίνεσαι, την άλλη να προσέχεις.
Με την ποίηση του Γιάννη Ζαρκάδη συναντήθηκα με αφορμή το Somnus Mneme. Το έργο του «Αχερουσία Μνήμη» παλαιότερη ποιητική του συλλογή με καλημέρισε, κι «ο Λύκος και άλλα αντισώματα» με ξελόγιασε.
Πρέπει να μιλήσει κανείς για το έργο του Γιάννη Ζαρκάδη ξέχωρα, γιατί είναι Καταφυγή και Αναρώτημα το έργο του. Σπουδαίο πολύ!
Τιμή μεγάλη για μένα η εμπιστοσύνη που μου έδειξε.
Ο ποιητής Γ. Ζαρκάδης μας προτρέπει: «να πάρουμε τα φάρμακα της λησμονιάς να θυμηθούμε». Νοσούν τα σώματα κυρία Γαλάνη, τα σώματα των σύγχρονων αστών; Ποιο είναι το φάρμακο κατά τη γνώμη σας;
Ας μην ξεχωρίσουμε το Σώμα με διάθεση ταξικής ταξινόμησης (έχει μεγάλο ενδιαφέρον βέβαια, αλλά ίσως με άλλη αφορμή)
Νοσεί το Ανθρώπινο Σώμα. Νοσεί, ναι.
Πώς αλλιώς, αφού νοσεί η κοινωνία.
Πώς αλλιώς, αφού το Σώμα καταξιωμένο ή απαξιωμένο βρίσκεται σε διάλογο με την ιστορία, με την κοινωνία και τις συγκρούσεις της.
Πώς αλλιώς, αφού το σώμα είναι η καταγραφή των πάντων: αποσιωπήσεων, ηδονών, απαγορεύσεων, ενοχών, αλλά και της πείνας, της δίψας, της απόγνωσης, του φόβου και του θυμού.
Πώς;
Μη με ρωτάτε, αγαπημένη για τα φάρμακα, δεν έχω βεβαιότητες και με το φάρμακο δεν παίζεις.
Με αφορμή όμως την ερώτησή σας σκέφτηκα πως ο Γιάννης Ζαρκάδης προσδιορίζεται, ως πρόσωπο, από στοχαστική αυτοσυνυνειδησία και από δράση που επιχειρεί στα σοβαρά τη διόρθωση της κοινωνίας. Η ποίησή του, φωνή δυνατή κυρίως Υπαρξιακής αγωνίας, είναι ταυτόχρονα τρόπος να δηλωθεί απροκάλυπτα η βαθειά αντίθεσή του με την ανελεύθερη και άδικη κοινωνία. Νοιώθω πως αυτό κάνει τη Συνάντησή μου μαζί του πνευματικά ωφέλιμη.
Ποιο είναι το στοιχείο που καταφέρνει να «ενεργοποιήσει» το θεατή, ώστε να γίνει συμμέτοχος και δρών στην παράσταση;
Προϋπόθεση γι’ αυτήν την απάντηση είναι να δω την παράσταση ως θεατής κι αυτό το καταφέρνω (κάποτε, όχι πάντα και ποτέ σε απόλυτη διάσταση με το ρόλο μου) να το κάνω στην πρεμιέρα, που όμως ακόμη αυτή δεν έχει γίνει.
Μπορώ να μιλήσω για τις δικές μου προθέσεις. Μετά από μεθοδική αναζήτηση επέλεξα, πριν ο θεατής μπει στο θέατρο, να χρησιμοποιήσω τεχνικές που προκαλούν μια αντίδραση αυτοαποκάλυψης, κάποιων στοιχείων προσωπικών που δεν είναι κατ’ ανάγκη ιδιωτικά. Τεχνικές οι οποίες ενδυναμώνουν την ενεργοποιημένη κατάσταση θεατή και την ετοιμότητά του για ανάκληση «αθέμιτων» αναμνήσεων κατά τη διάρκεια της «ενδοθεατρικής» παράστασης.
Αφήγηση-Αλληλεπίδραση, Χώρος-Χρόνος, Έσω-Έξω Ατομικό-Συλλογικό, ιστορίες-Ιστορία, ανάκληση της ανάμνησης, με τελικό σκοπό;
Αφήγηση γιατί είναι εξορισμού αλληλεπιδραστική
Χώρος και Χρόνος γιατί η σύνθεσή τους είναι ο χορός
και γιατί η διαχείρισή τους είναι η Ύπαρξη ( Dasein)
Έσω κι Έξω από το Ιδιωτικό στο Δημόσιο και από την προσωπική μνήμη στην μνήμη της ιστορίας του ανθρώπου
γιατί:
Η διαδικασία της ενθύμησης ολοκληρώνεται πάντα με το πρόσωπο στην θέση του μέλους κοινωνικής ομάδας
Η μικρή ιστορική αναδρομή (προσωπική) μπορεί να οδηγήσει στη μεγάλη ιστορική αναδρομή (κοινωνική)
και διότι:
Ο πιθανός τρόπος να κριθεί το κοινωνικό μας μέλλον με επαρκώς εσωτερική συμμετοχική ματιά και να σωθούμε είναι η Μνήμη η Ζωή μας ολόκληρη που περιέχει την Αγά
Bio
Η Μάρω Γαλάνη γεννήθηκε στην Πάτρα. Είναι χορογράφος και πανεπιστημιακός.
Σπούδασε κίνηση, ρυθμό, χορό στη Ελλάδα, το Βέλγιο και τη Βουλγαρία από όπου απέκτησε το Διδακτορικό της στο ρυθμό & το θέατρο από National Academy of Sports & National Academy for Theatre & Film Arts της Σόφιας.
Διδάσκει κίνηση χορό και θέατρο στο Παιδαγωγικό τμήμα, Πανεπιστήμιο Πάτρας. Στο εξωτερικό έχει διδάξει χορό και θέατρο, στο New Bulgarian University και Academy of TV, Cinema, Sofia, Bulgaria.
Έχει δώσει σεμινάρια χορού και κίνησης για χορευτές και ηθοποιούς καθώς και θεάτρου σε παιδαγωγούς, στην Ελλάδα (ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας με Λυδία Κονιόρδου και Γιάννη Βόγλη, Πανεπιστήμια Πατρών, Αθηνών Θεσσαλονίκης κλπ) καθώς και στο εξωτερικό, (Sofia & Blagoevgrad Βουλγαρίας, Wien Austria, Manchester Great Britain, Lecce Italy κλπ).
Χόρεψε και χορογράφησε για τις ομάδες Sing International Dance Company, Bruges, Belgium, για την Druzba, Sofia, Bulgaria, για το Γαλλογερμανικό κανάλι πολιτισμού Αrte το «Χαίρε Νύμφα» στο ντοκιμαντέρ «The champions of Olympia» και περισσότερες από 20 παραστάσεις για τις ελληνικές ομάδες «Εύτρωτον Σώμα» και «Studio Ekfrasis a Dance theatre Ensemble»
Έχει κάνει την επιμέλεια κίνησης και χορογραφίες σε παιδικές και θεατρικές παραστάσεις ενδεικτικά αναφέρονται: («Trojans Women» «Antigone» «Elektra» «Wealth» «Orfei – Argonaftika» σκηνοθεσίες των M. Mintseva & Alexander Iliev κ.α. Sofia, Bulgaria στην Ελλάδα «Τρωάδες» «Πλούτο» και «Λυσιστράτη» σε σκηνοθεσίες Ε. Στιβανάκη, Ν. Τσαπακίδη «Χορός του θανάτου» του Strindberg σε σκηνοθεσία Γιάννη Βόγλη, Ιntermezzi για θεατρικές παραστάσεις Μολιέρου «Κατά φαντασίαν ασθενής» «Αρχοντοχωριάτης» σε σκηνοθεσίες Στάμου, Παπαϊωάννου κ.α.
INFO
Από 7 ως 11 Νοεμβρίου 2012, ώρα 8.30,
στο Θεατράκι Μελίνα Μερκούρη και το Αίθριό του, στο Πανεπιστήμιο Πατρών
SOMNUS – MNEME
μια παράσταση για τον Ύπνο και τη Μνήμη
Σύνθεση και χορογραφία Μάρως Γαλάνη
Η αρχική έμπνευση εδρεύει στο έργο «Λήθη κι άλλοι τέσσερις μονόλογοι» του Δημήτρη Δημητριάδη
Τα λόγια της παράστασης είναι από την ποιητική συλλογή
«Λύκος κι άλλα αντισώματα» του Γιάννη Ζαρκάδη
Ερμηνεύουν:Μαριεντίνα Βουρδέρη
Βούλα Δουλουκιτάκη
Γεωργία Μπουτοπούλου
Τίτα Νικολοπούλου
Μαρία Στειακάκη
Απόστολος Τσέφος
Μουσική: Γιάννης Μουρτζόπουλος
Τραγούδι: «Army of me» Bjork
Κατασκευή σκηνικών αντικειμένων: Παντελής Χατζόπουλος
Φωτισμοί: Θάνος Ψαράς
Χειρισμός ήχου: Μαρία Τσουμπο
Μαζί με την κράτηση της θέσης στο θέατρο, γίνεται και κράτηση θέσης στο λεωφορείο στο 6930349274
«Τι είναι η πόλη μου;
Κορίνθου και Μαιζώνος,
Ρήγα Φεραίου και Αγίου Ανδρέου
τέσσερις δρόμοι που με σφάζουνε
γωνιές, που ψάχνω να σωθούμε»
https://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_weekend_72/38?layout=http%25253A%25252F%25252Fskin.issuu.com%25252Fv%25252Fcolor%25252Flayout.xml&backgroundColor=FFFFFF&showFlipBtn=tru