ma(i)ds: η ορμή του φόνου ως θέληση για Eίναι
Σύνθεση & Σκηνοθεσία: Μάρω Γαλάνη
Κυρία, είναι 1η του Γενάρη και σας φέρνω δώρο καστανιέτες. Δεχτείτε τες, παρακαλώ! Όταν χορεύετε τους γοητευτικούς σπανιόλικους χορούς σας, να με θυμάστε. Έφαγα τον κόσμο για να τις εύρω. Ήταν τόσο σπάνιο να τις πετύχει κανείς μέσα στην πόλη. Δυό μήνες δούλευα γι' αυτήν την επιτυχία. Τώρα που σας γράφω, έξω αρχίζει ένας άγριος αγέρας που σηκώνει άμμο πολλή, σαν βροχή, και χτυπάει τα παράθυρα. Αύριο πρέπει να σηκωθώ πρωί, πριν χτυπήσει η καμπάνα της Εκκλησιάς, να ρίξω νερό στα τζάμια, να σφουγγαρίσω το μπαλκόνι. Έχει κυρίαρχο ρόλο ο άνεμος στα όνειρά μου, Κυρία. Ο εφιάλτης μου που έρχεται και ξανάρχεται είναι πως βλέπω από ψηλά έναν τάφο. Η πλάκα είναι κλειστή, μ' ένα κλειστό φέρετρο πάνω της, το ξύλο του σάπιο. Κάθε που φυσάει ανασηκώνεται ελαφρώς το καπάκι του στα πόδια και μετά κλείνει. Κάποτε ξεκολλάει, κι αφού πετάξει για λίγο, πέφτει και σπάει δίπλα σ' ένα φίδι που σφίγγει μέχρι θανάτου μια τριανταφυλλιά. Αύριο πρέπει να σηκωθώ πρωί, να ετοιμάσω το ένδυμά σας. Η Σολάνζ κι εγώ θα σας συνοδεύσουμε στην Εκκλησία, στη λειτουργία της Κυριακής, θα καθίσουμε σ' ένα στασίδι κοντά στο δικό σας, θα κοιτάμε κι οι τρεις μας τον Κύριο Ιησού Χριστό στο βάθος του τρούλου, θα μας έρχονται δάκρυα στα μάτια. Η Πίστη σε μια Ανάσταση νεκρών είναι πάνω και πέρα απ' όλα αισθησιακή. Κανένα κερί δε θα επιτρέψουμε να χυθεί πάνω σας. Η δούλη σας, η Κλαίρ. |
θυμάσαι τις δυο μας κάτω απ’ το δέντρο. Τις μέρες του μεγάλου καύσωνα, καθόμασταν οκλαδόν πάνω σ’ ένα παγκάκι από άσπρη πέτρα, μέσα σε μια λουριδίτσα σκιάς αραχνοΰφαντης, στενής όσο ένας ποδόγυρος, με τα πόδια μας κάτω απ’ την ποδιά μας να μην τα μουσκεύει ο ήλιος. Jean Genet / η Παναγία των λουλουδιών photo: Βασίλης Ζαβέρδας
|
Τίποτα δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει Θεός. Θεός δεν υπάρχει. Ιδού η εικόνα του Θεού. Τέμπλο. Σε αυτό αγιογραφείται το Θείον. Κάθε πρωί ο Ευαγγελισμός, κάθε μεσημέρι η Σταύρωση, κάθε απόγευμα η Προδοσία, κάθε βράδυ η Ταφή, κάθε νύχτα η Ανάσταση. Αυτό είναι. Δ. Δημητριάδης / Λήθη |
photo: Τίτα Νικολοπούλου
|
δεν ήταν αμμουδιά, δεν ήταν βότσαλα, δεν ήταν γέλια, δεν ήταν κάμπος, δεν ήταν καπνός, δεν ήταν κήπος, δεν ήταν κοχύλια, δεν ήταν λόφος, δεν ήταν νερά, δεν ήταν πέλαγος, δεν ήταν φως, δεν ήταν σκιές, δεν ήταν σπίτι Δ. Δημητριάδης / Ομηριάδα |
Μην κλαις αγάπη μου
κάποιος ψάχνει ανάμεσα στους πεθαμένους ένα καλό όνομα
μη φοβάσαι
ψάχνει κι ανάμεσα στους ζωντανούς να κληρονομήσεις ευλογία.
Ν. Παναγιωτόπουλος
κάποιος ψάχνει ανάμεσα στους πεθαμένους ένα καλό όνομα
μη φοβάσαι
ψάχνει κι ανάμεσα στους ζωντανούς να κληρονομήσεις ευλογία.
Ν. Παναγιωτόπουλος
photo: Παναγιώτης Μουλίνος
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ma(i)ds: η ορμή του φόνου ως θέληση για Είναι
studio ekfrasis Derida
Σύνθεση & Σκηνοθεσία: Μάρω Γαλάνη
Ερμηνεύουν: Μαριεντίνα Βουρδέρη, Δήμητρα Θεοδωροπούλου, Νινέττα Σερέτη, Τίτα Νικολοπούλου
Μουσική: Γιάννης Μουρτζόπουλος
Φωτισμοί: Θάνος Ψαρράς
Εικαστική επιμέλεια: Γιάννης Παπαδόπουλος, Sarah De Wilde
Έντυπο υλικό: Γιάννης Παπαδόπουλος ΟΜΠΛΟΣ
Κατασκευές: Άνθια Ζαχαροπούλου, Γεωργία Μπουτοπούλου, Παντελής Χαντζόπουλος
Αφίσα: Άνθια Ζαχαροπούλου
Video/Οπτικό υλικό: Αλέξης Πανίτσας
Φωτογραφία: Τίτα Νικολοπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Woula Δουλουκιτάκη
16, 17, 18, 19, 20, 26, 27 Μαρτίου 2018
Θέατρο: Γραμμές Τέχνης (Μαιζώνος 271,Πάτρα)